A co z tym będzie?

Co zatem zobaczył św. Jan? Ujrzał: leżące płótna oraz chustę, która była na Jego głowie, leżącą nie razem z płótnami, ale oddzielnie zwiniętą na jednym miejscu (J 20,7). Otóż układ leżących płócien był tak wymowny, że wzbudził wiarę. Przypuszcza się, że leżały one tak, jak wtedy, gdy włożono do grobu ciało. Gdyby np. ktoś chciał ciało z tych płócien wydobyć, to musiałby je odwinąć i płótno złożyć inaczej. Podobnie byłoby, gdyby Pan Jezus obudził się i sam starał się uwolnić z nich. Natomiast one były tak samo zawinięte jak na ciele, ale brakło samego ciała, jak gdyby ciało wyparowało ze środka.

Ujrzał i uwierzył, mówi nam dziś Ewangelia o św. Janie. Wcześniej był Wieczernik i Jan, który słuchał, jak Serce Jezusa tętni miłością do człowieka w czasie pożegnalnej ostatniej wieczerzy. Był także dramat Golgoty i Jan, który na Kalwarii, nazwany przez Jezusa synem, zabrał Maryję do siebie.

Żeby coś przekazać, najpierw trzeba się o tym dowiedzieć, najpierw trzeba to usłyszeć, jeszcze bardziej to wpada w pamięć, kiedy oprócz usłyszenia zobaczę to, o czym jest mowa. A najbardziej zapamiętamy to, co „przejdzie” przez nasze ręce, co jest namacalne, tak realne i bliskie, że można tego dotknąć, podejść blisko.

Pierwszym skojarzeniem, od którego nie mogę się uwolnić podczas lektury 6 i 7 rozdziału Dziejów Apostolskich, jest psalm 131 i przekonanie, że Szczepan w chwili swojego męczeństwa mógł śmiało modlić się słowami: „Wprowadziłem ład i spokój do mojej duszy. Jak niemowlę u swej matki, jak niemowlę – tak we mnie jest moja dusza” (Ps 131,2). Relacja tego wydarzenia zdaje się sugerować przygotowanie do snu niemowlęcia, które jest pewne bezpiecznych ramion rodziców i nie zwraca uwagi na to, co się dzieje wokół niego, bo czuje i chłonie całym sercem ogromną czułość i troskę swoich najbliższych.

Piotr i Jan ścigają się do pustego grobu Jezusa. Jan, młodszy i szybszy, dociera na miejsce pierwszy. Nie wchodzi jednak do środka, ale czeka na Piotra i puszcza go przodem. W tej scenie widzimy, jak ważne jest dzielenie się wiarą i wspólne odkrywanie prawdy. My także, tak jak Jan i Piotr, możemy razem szukać Jezusa i cieszyć się Jego obecnością. Pamiętaj, że Jezus zawsze chce być blisko nas – wystarczy do Niego pobiec!

Wiara w Boga nie zawsze jest łatwa. Inni ludzie mogą się z nas wyśmiewać, dokuczać, nawet gnębić. Czasem nawet w rodzinie powstają konflikty, ponieważ ktoś z bliskich może nie chcieć być blisko Jezusa, nie chodzi do kościoła. Wiąże się to – mimo trudu świadczenia o naszej wierze w Boga – z obietnicą, dla której warto wszystko przetrzymać – obietnicą zbawienia.