Anioł Pański z Ojcem Świętym, 2014-01-12video)

 Lubię chrzcić dzieci. Bardzo lubię! Każde dziecko, które się rodzi, jest darem radości i nadziei; i każde dziecko, które jest ochrzczone, jest cudem wiary i świętem dla rodziny Bożej.
Dzisiejsza Ewangelia podkreśla, że kiedy Jezus przyjął Chrzest od Jana w rzece Jordan, „niebiosa otwarły się” dla Niego (Mt 3,16). Jest to wypełnienie proroctw. Istnieje rzeczywiście modlitwa, którą wypowiadamy w liturgii Adwentu: „Obyś rozdarł niebiosa i zstąpił” (Iz 63,19). Jeśli niebo jest zamknięte, to nasz horyzont w życiu ziemskim spowity jest mrokiem, pozbawiony nadziei. Gdy zaś obchodzimy Boże Narodzenie, wiara ponownie daje nam pewność, że niebiosa są otwarte przez przyjście Jezusa. A w dniu Chrztu Chrystusa kontemplujemy otwarte niebiosa. Objawienie się Syna Bożego na ziemi to początek wielkiego czasu miłosierdzia, po tym jak grzech zamknął niebiosa, wznosząc jakby barierę między człowiekiem a jego Stwórcą. Z narodzeniem Jezusa niebiosa się otwierają! Bóg daje nam w Chrystusie zapewnienie niezniszczalnej miłości. Odkąd Słowo stało się Ciałem, możliwym staje się ujrzenie otwartego nieba. To było możliwe dla pasterzy z Betlejem, Mędrców ze Wschodu, Jana Chrzciciela, apostołów Jezusa, św. Szczepana – pierwszego męczennika, który zawołał: „Widzę niebiosa otwarte” (Dz 7,56). I to jest również możliwe dla każdego z nas, jeśli pozwolimy się przeniknąć miłości Bożej, która po raz pierwszy jest nam dana w Chrzcie przez Ducha Świętego. Pozwólmy, aby ogarnęła nas Boża miłość. To wielki czas miłosierdzia! Nie zapominajcie o tym: to wielki czas miłosierdzia.
Kiedy Jezus przyjął Chrzest pokuty od Jana Chrzciciela, solidaryzując się z pokutującym ludem – On bez grzechu i niepotrzebujący nawrócenia – Bóg Ojciec przemówił z nieba: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie”(w.17). Jezus otrzymuje potwierdzenie Ojca Niebieskiego, że jest przez Niego posłany, aby zgodził się dzielić naszą kondycję, nasze ubóstwo. Dzielenie się jest prawdziwym sposobem miłowania. Jezus nie separuje się od nas, uznaje nas za braci i dzieli z nami naszą kondycję. W ten sposób czyni nas razem ze sobą dziećmi Boga Ojca. To jest objawienie i źródło prawdziwej miłości. To jest wielki czas miłosierdzia.
Czy nie wydaje się wam, że w naszych czasach potrzeba jeszcze większego braterskiego dzielenia się i miłości? Czy nie uważacie, że wszyscy potrzebujemy więcej miłości? Nie tej, która zadowala się tymczasową pomocą, która nie angażuje, nie włącza się, ale tej, która się dzieli z innymi, która bierze na siebie kłopoty i cierpienie brata. Jakiego smaku nabiera życie, kiedy pozwolimy się porwać miłości Boga!
Prośmy Najświętszą Pannę, aby wspierała nas przez swoje wstawiennictwo w naszym zaangażowaniu w naśladowanie Chrystusa na drodze wiary i miłości, drodze wytyczonej przez nasz Chrzest.

po modlitwie Anioł Pański
Drodzy Bracia i Siostry,
kieruję do was wszystkich serdeczne pozdrowienie, zwłaszcza do rodzin i wiernych z różnych parafii we Włoszech i w innych krajach, a także do różnorakich stowarzyszeń i grup. Dziś szczególnie pozdrawiam rodziców, którzy przynieśli swoje dzieci do Chrztu, i tych, którzy je do tego wydarzenia przygotowują. Łączę się w radości z tymi rodzinami, wraz z nimi dziękuję Panu i modlę się, by Chrzest dzieci pomagał rodzicom na nowo odkryć piękno wiary i motywował ich do tego, by w nowy sposób powracać do sakramentów i do wspólnoty.
Jak już ogłoszono, 22 lutego, w Święto Katedry św. Piotra, będę miał radość odbycia Konsystorza, podczas którego nominuję 16 nowych kardynałów. Przynależąc do 12 krajów ze wszystkich zakątków świata, reprezentują oni głęboką więź eklezjalną między Kościołem Rzymu a pozostałymi Kościołami rozproszonymi po całym świecie.
Następnego dnia przewodniczyć będę uroczystej Koncelebrze z nowymi kardynałami. 20 i 21 lutego odbędę Konsystorz ze wszystkimi kardynałami, aby pochylić się nad zagadnieniem rodziny.

A oto lista nowych kardynałów:

1. abp Pietro Parolin, arcybiskup tytularny Acquapendente, sekretarz Stanu;
2. abp Lorenzo Baldisseri, arcybiskup tytularny Dioklecjany, sekretarz Generalny Synodu Biskupów;
3. abp Gerhard Ludwig Műller, emerytowany biskup Ratyzbony, prefekt Kongregacji Nauki Wiary;
4. abp Beniamino Stella, arcybiskup tytularny Midili, Prefekt Kongregacji ds. Duchowieństwa;
5. abp Vincent Gerard Nichols, arcybiskup Westminsteru (Wielka Brytania);
6. abp Leopoldo José Brenes Solórzano, arcybiskup Managui (Nikaragua);
7. abp Gérald Cyprien Lacroix, arcybiskup Quebecu (Kanada);
8. abp Jean-Pierre Kutwa, arcybiskup Abidżanu (Wybrzeże Kości Słoniowej);
9. abp Orani João Tempesta OCist., arcybiskup Rio de Janeiro (Brazylia);
10. abp Gualtiero Bassetti, arcybiskup Perugia-Città della Pieve (Włochy);
11. abp Mario Aurelio Poli, arcybiskup Buenos Aires (Argentyna);
12. abp Andrew Yeom Soo jung, arcybiskup Seulu (Korea);
13. abp Ricardo Ezzati Andrello SDB, arcybiskup Santiago del Cile (Chile);
14. abp Philippe Nakellentuba Ouédraogo, arcybiskup Wagadugu (Burkina Faso);
15. abp Orlando B. Quevedo OMI, arcybiskup Cotabato (Filipiny);
16. bp Chibly Langlois, biskup Les Cayes (Haiti).

Wraz z nimi do grona Kolegium Kardynalskiego włączę trzech arcybiskupów seniorów zasłużonych dla Stolicy Świętej i Kościoła:

1. abp Loris Francesco Capovilla, arcybiskup tytularny Mesembrii;
2. abp Fernando Sebastian Aguillar, arcybiskup Pampeluny;
3. abp Kelvin Edward Felix, arcybiskup Castries (Antyle).

Módlmy się za nowych kardynałów, aby obleczeni w cnoty i uczucia Pana Jezusa Dobrego Pasterza, mogli owocniej wspomagać Biskupa Rzymu w jego służbie Kościołowi Powszechnemu.

Życzę wszystkim dobrej niedzieli i smacznego obiadu. Do widzenia!