Anioł Pański z Ojcem Świętym, 2014-02-02 (video)

 Dzisiejsza Ewangelia mówi, że czterdziestego dnia po narodzeniu Jezusa Maryja i Józef zanieśli Dziecię do świątyni, aby poświęcić i ofiarować Je Bogu, zgodnie z prawem żydowskim. To ewangeliczne wydarzenie jest również obrazem oddania własnego życia przez tych, którzy dzięki łasce Bożej przyjmują styl życia Jezusa czystego, ubogiego i posłusznego.
To ofiarowanie siebie Bogu odnosi się do każdego chrześcijanina, ponieważ wszyscy jesteśmy Jemu konsekrowani przez Chrzest. Wszyscy jesteśmy powołani do ofiarowania siebie Ojcu razem z Jezusem i jak Jezus – czyniąc nasze życie wielkodusznym darem w rodzinie, w pracy, w służbie Kościołowi, w dziełach miłosierdzia. Jednak to ofiarowanie jest przeżywane w sposób szczególny przez zakonników, mnichów, świeckich konsekrowanych, którzy przez śluby należą całkowicie i wyłącznie do Boga. Ta przynależność do Pana pozwala tym, którzy nią żyją w sposób autentyczny, dać szczególne świadectwo Ewangelii o Królestwie Bożym. Osoby całkowicie poświęcone Bogu, są całkowicie oddane braciom, aby nieść światło Chrystusa tam, gdzie są największe ciemności, i szerzyć Jego nadzieję w sercach, które ją utraciły. Osoby konsekrowane są znakiem Boga w różnych środowiskach życia, są zaczynem dla rozwoju społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i braterskiego, są proroctwem współdzielenia z najsłabszymi i ubogimi. Tak rozumiane i przeżywane życie konsekrowane ukazuje się nam takim, jakim jest naprawdę: darem od Boga, darem od Boga dla Kościoła, darem od Boga dla ludzi. Każda osoba konsekrowana jest darem dla ludu Bożego w drodze. Bardzo potrzeba tej obecności, która wzmacnia i odnawia zaangażowanie w głoszenie Ewangelii, w wychowanie chrześcijańskie, do podejmowania czynów miłosierdzia wobec najbardziej potrzebujących, oraz do modlitwy kontemplacyjnej; potrzeba ludzi oddanych formacji ludzkiej i duchowej młodzieży, rodzin; potrzeba zaangażowanych na rzecz sprawiedliwości i pokoju w rodzinie ludzkiej. Pomyślmy jednak, co by było, gdyby zabrakło sióstr zakonnych w szpitalach, na misjach, w szkołach. Wyobraźcie sobie Kościół bez sióstr zakonnych! Nie można sobie tego wyobrazić. One są tym darem, tym zaczynem, który prowadzi naprzód Lud Boży. Wielkie są te kobiety, które poświęcają swoje życie Bogu, które niosą przesłanie Jezusa. Kościół i świat potrzebuje tego świadectwa miłości i miłosierdzia Boga. Konsekrowani, zakonnicy, zakonnice są świadectwem, że Bóg jest dobry i miłosierny. Dlatego konieczne jest pełne wdzięczności docenienie doświadczenia życia konsekrowanego oraz pogłębienie swojej wiedzy o różnych charyzmatach i duchowościach. Trzeba się modlić, aby wielu młodych ludzi powiedziało „tak” Panu, który wzywa ich, aby się Jemu poświęcili całkowicie, oddając się bezinteresownej służbie dla innych, aby poświęcić życie na służbę Bogu i braciom. Z tych wszystkich racji, jak to już zostało oznajmione, przyszły rok będzie poświęcony w sposób szczególny życiu konsekrowanemu. Zawierzamy tę inicjatywę już teraz wstawiennictwu Najświętszej Maryi Panny i św. Józefa, którzy jako rodzice Jezusa byli pierwszymi przez Niego konsekrowanymi i pierwszymi, którzy Jemu poświęcili swoje życie.

po modlitwie Anioł Pański
Pozdrawiam rodziny, parafie, stowarzyszenia i wszystkich pielgrzymów przybyłych do Rzymu z Włoch i wszystkich stron świata. W szczególności pozdrawiam hiszpańskich studentów z Villafranca de los Barros i z Zafra; czcicieli bł. Stefano Bellesini pochodzących z Werony, wiernych z Tarentu, chóry z Turriaco, z Modeny i z prowincji Tarent. Dziś obchodzony jest we Włoszech Dzień Życia, którego tematem jest „Rodzenie przyszłości”. Kieruję moje pozdrowienia i zachętę do stowarzyszeń, ruchów i ośrodków kultury zaangażowanych w obronę i promocję życia. Jednoczę się z włoskimi biskupami w stwierdzeniu, że „każde dziecko jest obliczem Pana, miłośnika życia, darem dla rodziny i społeczeństwa” (Orędzie na XXXVI Narodowy Dzień Życia). Każdy na swój sposób i w swoim środowisku niech czuje się powołany do miłowania i służenia życiu, aby je przyjąć, szanować i promować, zwłaszcza gdy jest słabe i domagające się uwagi oraz opieki, od matczynego łona do jego końca na tej ziemi.
Pozdrawiam Kardynała Wikariusza i osoby zaangażowane w Diecezji Rzymskiej w dzieło animacji Dnia Życia. Wyrażam uznanie dla profesorów uniwersyteckich, którzy z tej okazji dali swój znaczący wkład w organizowane kongresy związane z aktualnym zagadnieniem dotyczącym przyrostu naturalnego.
Zwracam się z serdeczną pamięcią do drogich mieszkańców Rzymu i Toskanii dotkniętych deszczami, które spowodowały powodzie. Jestem blisko was. Niech naszym cierpiącym braciom nie zabraknie naszej solidarności. Życzę wszystkim dobrej niedzieli i smacznego obiadu. Do zobaczenia!

Tłumaczenie: Radio Maryja