Belki

Świętość nie zależy od tego, ile ma się lat. Przykładem tego jest patron dnia dzisiejszego św. Stanisław Kostka, który gdy odchodził z tego świata w opinii świętości, miał 18 lat. Także w czasach nam współczesnych możemy znaleźć przykłady osób młodych, żyjących w opinii świętości. Błogosławiony Carlo Acutis, gdy umierał, miał zaledwie 15 lat. Ale intensywne życie duchowe rozpoczął jeszcze jako mały chłopiec. Zamordowana w Cochabamba polska misjonarka Helena Kmieć w chwili śmierci miała 26 lat. Z tym że już znacznie wcześniej dostrzegano jej niezwykłe cechy duchowe. Obecnie trwa jej proces beatyfikacyjny. 12-letni Jezus bystrością swojego umysłu i mądrością w sprawach wiary wprawiał w zdumienie uczonych w Piśmie.

Obchodząc święto św. Stanisława Kostki, mamy okazję ponownego zatrzymania się nad przykładem kogoś, kto bardzo wiernie naśladował Jezusa Chrystusa. Tak jak dwunastoletni Jezus objawił Maryi i Józefowi, że On jest całkowicie w tym, co należy do jego Ojca, podobnie św. Stanisław od swych wczesnych lat chciał całkowicie należeć do Ojca Niebieskiego. Nie zląkł się on sprzeciwu swego ziemskiego ojca, by kroczyć odczytaną względem siebie wolą Boga. Jakże bardzo musiała jego dusza być przeniknięta duchem Zbawiciela. Dzisiaj zadajmy sobie pytanie, czy my też chcemy mieć gorące pragnienie i wolę kroczenia śladami naszego Pana.

Słucham dziś zarówno słów Księgi Mądrości, jak i kilku zdań zapisanych w pierwszym z listów św. Jana i mam w głowie obraz młodego chłopaka z rozanieloną twarzą ściskającego różaniec z wdzięcznością, że za chwilę umrze (bo w końcu prosił jakieś cztery dni wcześniej diakona Wawrzyńca o wsparcie w modlitwie o śmierć w uroczystość Matki Jezusa). I z całą bezradnością jednocześnie zazdroszcząc nieco osiemnastolatkowi takiej wiary i miłości, uśmiecham się na widok zdania: „A ludzie, choć patrzyli, nie pojęli ani sobie do serca tego nie wzięli, że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i opieka na Jego świętymi” (Mdr 4,14b–15).

W czytanym dziś fragmencie z Listu do Koryntian dostrzegamy piękną teologię Chrystusowego Ciała, jakim jest Kościół. Teologia ta wciąż zachowuje swoją aktualność pomimo istniejących między chrześcijanami podziałów, które nie są po myśli Chrystusa, są jakimś zgorszeniem dla świata i stanowią przeszkodę w skutecznej ewangelizacji. Duch Święty wzbudza jednak w sercach chrześcijan nieustanną tęsknotę za jednością, czego rezultatem jest zrodzony pośród braci protestantów ruch ekumeniczny ze swoją coraz dłuższą i bogatszą historią.

O czym mówi nam dzisiejszy fragment Ewangelii? Czy o tym, że Maryja z Józefem nie byli dobrymi rodzicami, że zgubili 12-letniego Jezusa i nie potrafili Go przypilnować? Czy też może o tym, że dorastający Jezus nie słuchał swoich ziemskich rodziców?

Czytamy dziś słowa Ewangelii o nadziei. Oto Bóg wkracza w życie ludzkie, by na nowo je ożywić. Bóg, w którego wierzymy, to miłośnik życia. Nie może obojętnie przejść wobec bólu rozłąki spowodowanej śmiercią.

Nie wiem, czy owa matka miała wystarczającą wiarę, by mógł w życiu jej syna stać się tak wielki cud. Nie wiem, czy w ogóle ją miała. Ale kochała... Miłość jest właśnie tą siłą, która jak żadna inna podnosi człowieka z wszelkiej śmierci. Jest też tą siłą, która zrobi wszystko, by nie dopuścić do śmierci najbliższych. To właśnie ją dojrzał Jezus we łzach matki. To jej widok tak bardzo Go wzruszył, że nie mógł przejść, nie odpowiadając na nią tak po swojemu, po Bożemu. Miłość to życie.