Blask chwały

Piątek, Uroczystość Objawienia Pańskiego (6 stycznia), rok I, Iz 60,1-6

Powstań! Świeć, Jeruzalem, bo przyszło twe światło i chwała Pańska rozbłyska nad tobą. Bo oto ciemność okrywa ziemię i gęsty mrok spowija ludy, a ponad tobą jaśnieje Pan, i Jego chwała jawi się nad tobą. I pójdą narody do twojego światła, królowie do blasku twojego wschodu. Rzuć okiem dokoła i zobacz: Ci wszyscy zebrani zdążają do ciebie. Twoi synowie przychodzą z daleka, na rękach niesione są twe córki. Wtedy zobaczysz i promienieć będziesz, a serce twe zadrży i rozszerzy się, bo do ciebie napłyną bogactwa zamorskie, zasoby narodów przyjdą ku tobie. Zaleje cię mnogość wielbłądów – dromadery z Madianu i z Efy. Wszyscy oni przybędą z Saby, zaofiarują złoto i kadzidło, nucąc radośnie hymny na cześć Pana.

 

Blask chwały narodzonego Boga był wezwaniem, by najpierw naród wybrany zajaśniał blaskiem, by patrząc na niewinne Dziecię, uwierzył w moc i potęgę Boga, który wybawi swój lud. Ale ów blask chwały nie jest blaskiem porażającym nieprzyjaciół czy wrogów, ale zaproszeniem, by i oni zechcieli uwierzyć w Światłość Świata, która pokaże właściwą drogę ku niebu.