Błogosławieni... czyli wolni

Dzisiejszy fragment Ewangelii opowiadający o pobycie Jezusa w świątyni kończy się słowami: Poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu, i był im poddany. Jest w tym zdaniu ujmująca prostota i pokora. On, Syn Boga Nieskończonego, Wszechwładnego, wraca posłusznie ze swoimi ziemskimi rodzicami do Nazaretu, do dziury zabitej dechami, do miejsca, z którego raczej się ucieka, niż zostaje. Wydaje się przecież, że to właśnie świątynia jest tym miejscem, w którym powinien przebywać na stałe. Tymczasem On wybiera zwyczajne życie w prowincjonalnym Nazarecie z rodzicami, którzy nawet nie rozumieją tego, kim jest i po co przyszedł na świat. Poprzez takie synowskie posłuszeństwo składa hołd swojemu Ojcu, a dodatkowo wskazuje nam, że droga do świętości biegnie często przez to najbardziej szare, zwykłe i normalne życie. Pełne oddania życie w rodzinie zgodnie z zamysłem Boga jest więc drogą prowadzącą do zbawienia.

Zagubić się w lesie czy w wielkim mieście to nic przyjemnego. Zagubić się w życiu duchowym to jeszcze większa tragedia. Stracić Boga sprzed oczu to gorzej niż pobłądzić w ciemnym lesie.

Józef i Maryja poszukiwali zagubionego Syna. Odnaleźli Go, aby przekonać się, po co przyszedł na świat – by „być w tym, co należy do mego Ojca”. Te słowa przez kolejnych kilkanaście lat będą pozostawały tajemnicą. Poranek zmartwychwstania rozjaśni wszelkie wątpliwości i wcześniejsze pytania.

Upragniony, wymodlony i ofiarowany na służbę Panu. Najcenniejszy oddany w ręce Boga na zawsze. Tak bardzo chciany przestaje należeć do wydających Go na świat. Bóg chce wziąć wszystko, co najlepsze, by dać wszystko, co najlepsze.

Słowo, które otwiera dzisiejszą liturgię, doskonale opowiada o życiu św. Katarzyny ze Sieny, ale nie słyszę tutaj echa upominania hierarchii Kościoła drugiej połowy XIV w. przez tę niezwykłą mistyczkę i duchową przewodniczkę następców św. Piotra. Przede wszystkim w moje uszy, umysł i serce wpada dobra nowina o oczyszczaniu wierzących z wszelkiego grzechu przez Krew Chrystusa. I jestem pewien, że kolejne zdania Pierwszego Listu św. Jana jeszcze dobitniej przypominają mi o wytrwałej obecności przy mnie (właściwie przy każdym z nas) „Opiekuna, Rzecznika i Adwokata, Jezusa Chrystusa, Jedynego Sprawiedliwego. Tylko On może nam pomóc, gdyż sam stał się ofiarą przebłagalną za nasze grzechy. Zresztą nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego świata”. (1J 2,1b–2 NPD)

Dziś obchodzimy dzień Świętej Rodziny. Bóg dał nam ją za wzór, jak ma wyglądać prawdziwa najmniejsza wspólnota zwana rodziną.

Pan Bóg, stwarzając człowieka – kobietę i mężczyznę, pragnął, aby stworzyli rodzinę, mieli dzieci i wszyscy bez wyjątku obdarzali się tym samym uczuciem – miłością.

Wspominamy dzisiaj w Kościele święto Świętych Młodzianków, męczenników. Są to niewinne dzieci, które poniosły śmierć na rozkaz króla Heroda. Herod był bardzo zazdrosny o władzę. Dowiedziawszy się o narodzinach Pana Jezusa, poczuł się zagrożony. (A przecież my dobrze wiemy, że królowanie Jezusa nie ma nic wspólnego z władzą ziemską, ma ono charakter duchowy i obejmuje terytorium naszego serca). Gdy Mędrcy nie donieśli Herodowi, gdzie narodził się Mesjasz, rozwścieczony król rozkazał zabić wszystkie dzieci poniżej drugiego roku życia nie tylko w Betlejem, ale na całym terytorium Judei.