Bóg przynosi ocalenie

Grzech uderza we wszystkie relacje.

Relację do Boga: usłyszałem Twój głos w ogrodzie, przestraszyłem się (sic!). Od kiedy Bóg straszy? Bóg nie straszy. Ale od momentu, kiedy człowiek wchodzi w grzech, patrzy na Boga jak na zagrożenie. Jak na kogoś, kto może zrobić krzywdę. To grzech czyni krzywdę w odkrywaniu prawdy o Bogu, a nie Bóg.

Jak huk, wicher i ogień towarzyszył objawieniu Boga i zawarciu Przymierza z Izraelem na Górze Synaj, tak w huku, wichrze i ogniu zstępuje posłany do zgromadzonych w Wieczerniku przez Ojca Duch Święty. Po co? Aby przypieczętować Nowe Przymierze, które zawarł Przenajświętszy z ukochanymi – z ludźmi, aby namaścić ich mocą z wysoka do zwiastowania Jego wielkich dzieł i aby poznawali i coraz bardziej kochali Boga, tęskniącego za wieczną ich obecnością w niebie.

Przed odejściem z tego świata wielu ludzi wypowiada swoje ostatnie słowa. Są to słowa skierowane do osób bliskich. Często mówimy, że to jest testament. Jezus przed swoją śmiercią również skierował słowa do tych, którzy byli Mu bliscy: Maryi i Jana. To oni usłyszeli „testament z krzyża” – Oto syn Twój! Oto Matka twoja! Z wysokości krzyża Jezus oddał nam, prostym, grzesznym ludziom, swoją najukochańszą Osobę – swoją Matkę. Pragnie, by Ona była z nami tak, jak była z Nim – od chwili zwiastowania aż po krzyż. Jest to dar niezwykłej miłości! Dar Boga dla każdego człowieka.

Dziś obchodzimy ważną uroczystość – Zesłanie Ducha Świętego. Kim jest Duch Święty i po co jest nam dany? To Trzecia Osoba Boska – po Ojcu i Synu – która jest nam dana jako umocnienie w naszym życiu.

Pan Jezus posyła Ducha Świętego po swoim zmartwychwstaniu, gdyż obiecał, że zostawi uczniom Pocieszyciela, aby ich umocnił w wierze.

W święto Maryi Matki Kościoła otrzymujemy Słowo spod krzyża, w którym słyszymy prośbę, by zaopiekować się Maryją. Zostaje sama. Syn umiera. Wprawdzie zmartwychwstanie, ale życie Jezusa po tym wydarzeniu nie będzie już takie jak dotychczas. Tak po prawdzie, przyjąć Maryję to pozwolić, by Ona zaopiekowała się nami. By była przy nas, tak jak była przy Synu. Ona wie, jak doprowadzić nas do Syna. Wie, którymi ścieżkami możemy dotrzeć do nieba. Stąd po raz być może kolejny warto zadać sobie pytanie, na ile Maryja jest moją, na ile ja jestem Jej.

Jezus w Ewangelii według św. Jana dwukrotnie zwraca się do swojej Matki, używając słowa Γύναι, „Niewiasto” (zob. J 2,4 i 19,26). W obydwu tych scenach określenie "Niewiasto" wywołuje zdziwienie – brzmi bowiem bardzo oficjalnie i oschle. Być może jest to jednak zaproszenie, by dostrzec coś, co łączy opowiadanie o cudzie w Kanie Galilejskiej i scenę pod krzyżem. Zaproszenie, by sceny te czytać razem...