Być inni niż wszyscy

Jezus modli się do Ojca, abyśmy byli zachowani w Jego imieniu. Być w Jego imieniu oznacza trwanie w doświadczeniu Ojcostwa Boga. Tylko w ten sposób stajemy się zdolni do życia w jedności. Jedynie bowiem doświadczając nieskończonej miłości Boga, która jest całkowicie bezinteresowna i bezwarunkowa, możemy mieć zdolność do akceptowania ograniczeń własnych oraz ograniczeń naszych braci i sióstr w wierze. Jest to warunek konieczny w budowaniu jedności tu, na ziemi, gdzie ciągle jesteśmy naznaczeni niedoskonałością.

Jezus modlił się za swój Kościół nie tylko w czasie, kiedy żył i działał na ziemi przed przeszło dwoma tysiącami lat. Jego modlitwa wyprzedza poszczególne epoki i obejmuje także nas, chrześcijan żyjących współcześnie. Syn Boży odmawia nad nami modlitwę, która ma nas ustrzec od działania złego ducha. Jako chrześcijanie mamy żyć w tym świecie i przez świadectwo naszego życia ten świat przemieniać i uświęcać. Błędem byłaby chęć ucieczki i próba izolacji od społeczeństwa, którego jesteśmy częścią. Nawet jeśli w wielu środowiskach orędzie o zbawieniu jest dziś odrzucane, to my nigdy nie możemy się zniechęcać i wycofywać. Jezus w swojej modlitwie posyła uczniów, aby byli Jego świadkami. Jeśli zatem chcemy mieć udział w Jego królestwie, poczujmy się zobowiązani do tego, aby być aktywnymi świadkami Bożego królestwa w dzisiejszym świecie.

Scena przedstawia pouczenie i przestrogę Pawła skierowaną do wspólnoty Kościoła w Milecie, do której Apostoł już nigdy nie powróci. Paweł zapowiada, że przyjdzie trudny czas dla młodych chrześcijan, gdy kontrolę nad nimi przejmą „straszne wilki” i fałszywi pasterze. Takim zresztą był kiedyś on sam, pragnąc niszczyć trzodę chrześcijan w imię Boga.

Słowo znów staje się ciałem. Widzimy, jak to, co powiedział Bóg, przez ludzi jest odczytywane i wprowadzane w życie. Tu nie ma przypadkowości, własnych, ludzkich pomysłów na życie. Tutaj jest współdziałanie z tym, co mówi Bóg. Słowo wciąż staje się ciałem. Dzięki Bogu i dzięki człowiekowi. A jak jest w moim życiu?

Dziś Pan Jezus mówi nam o jedności i prawdzie. Czy wiecie, czym jest jedność? Jedność jest wtedy, kiedy na przykład mamusia i tata mówią, że pora kończyć oglądanie bajki, bo już czas na spanie. To jedność w myśleniu. Jest jeszcze jedność uczuć. Taka jedność jest wtedy, kiedy mama i tata mówią nam, jak bardzo nas kochają. Jedność myślenia i jedność odczuwania.

Jesteśmy przyjaciółmi Boga! Bóg traktuje nas jak przyjaciół. Czy ja traktuję Boga jak swojego przyjaciela?

To sam Bóg nas wybrał na swoich przyjaciół. Czy chcemy pielęgnować tę przyjaźń?