Być otwartym na Słowo Boga

Setnik był rzymskim dowódcą wojskowym, który wraz z podlegającymi mu żołnierzami pilnował porządku. Miał on służącego, który ciężko zachorował. Lekarze nie dawali mu nadziei, że wyzdrowieje. I wtedy setnik usłyszał o Panu Jezusie. Że czyni cuda i uzdrawia. Nie znał Jezusa, ponieważ był Rzymianinem, a nie Żydem. Uwierzył jednak, że to właśnie Pan Jezus może mu pomóc. I z tą wiarą poszedł do Niego, by prosić o zdrowie dla swojego sługi.

Dziś rozpoczyna się Adwent – czas oczekiwania na narodzenie Pana Jezusa. Jest to okres, który przypomina nam, że Jezus przyjdzie powtórnie na świat. 

Adwent daje nam wiele możliwości przygotowania się do uroczystości Narodzenia Pana Jezusa, np. przez symbole, takie jak wieniec adwentowy, kalendarz adwentowy lub lampion. Ale nad wszystko mamy roraty – Msze Święte na cześć Maryi Panny, która zawierzyła i zaufała Bogu oraz oczekiwała Jego przyjścia.

Kiedy człowiek przychodzi do Boga, by go uczył, wtedy nic już nie jest oczywiste. Coś, co się wydawało nieosiągalne, nagle staje się realne.

Boże ścieżki prowadzą od poczucia zagrożenia między ludźmi, bojowego nastawienia do współpracy, która daje zaskakujące owoce. Coś, co zadaje natychmiastową śmierć jak „włócznia”, staje się przestrzenią niespodziewanego urodzaju, tak że potrzeba podejmować żniwowanie, czego symbolem jest „sierp”.

A może niech najbliższy Adwent nie będzie czasem rezygnacji i wyrzeczeń w dziedzinie kulinarnej, ale czasem „spożywanego” garściami Pisma Świętego.

A może niech najbliższy Adwent będzie czasem odkrywania Boga jako Ojca, w którym zaczniemy dostrzegać miłość.

Setnik prosi Jezusa o uzdrowienie sługi. Staje w pokorze, uznając, że nie jest godzien, by Ten przyszedł do jego domu, by dokonać uzdrowienia. Prosi o słowo. To mu wystarcza. Wie, że słowo Jezusa niesie ze sobą nową rzeczywistość: życie, radość, pokój, wytchnienie... A co niesie ze sobą słowo wypowiadane przeze mnie?

Każdy z nas doświadcza w swoim życiu pewnego rodzaju paraliżu. Są sytuacje, które po prostu nas przerastają, z którymi nie jesteśmy sobie w stanie poradzić. Co wtedy czynimy? Można przecież zrobić… Co można zrobić? Nic nie można zrobić! Człowiek sparaliżowany nic nie może uczynić, ponieważ jest sparaliżowany, czyli nie ma władzy nad swoim ciałem.