Charyzmat Boży

Paweł, z woli Boga apostoł Chrystusa Jezusa, posłany dla głoszenia życia obiecanego w Chrystusie Jezusie, do Tymoteusza, swego umiłowanego dziecka. Łaska, miłosierdzie, pokój od Boga Ojca i Chrystusa Jezusa, naszego Pana! Dziękuję Bogu, któremu służę jak moi przodkowie z czystym sumieniem, gdy nieustannie cię wspominam w moich modlitwach w nocy i we dnie. Z tej właśnie przyczyny przypominam ci, abyś rozpalił na nowo charyzmat Boży, który jest w tobie od nałożenia moich rąk. Albowiem nie dał nam Bóg ducha bojaźni, ale mocy i miłości oraz trzeźwego myślenia. Nie wstydź się zatem świadectwa Pana naszego ani mnie, Jego więźnia, lecz weź udział w trudach i przeciwnościach znoszonych dla Ewangelii mocą Bożą! On nas wybawił i wezwał świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie Jezusie przed wiecznymi czasami. Ukazana zaś została ona teraz przez pojawienie się naszego Zbawiciela, Chrystusa Jezusa, który zniweczył śmierć, a na życie i nieśmiertelność rzucił światło przez Ewangelię. Jej głosicielem, apostołem i nauczycielem ja zostałem ustanowiony. Z tej właśnie przyczyny znoszę i to obecne cierpienie, ale za ujmę sobie tego nie poczytuję, bo wiem, komu zawierzyłem, i jestem pewny, że mocen On jest ustrzec mój depozyt aż do owego dnia.

Kiedy jesteśmy w obozie leśnym i próbujemy rozpalić ogień w sposób naturalny, bez pomocy zapałek czy innych niezbędnych narzędzi, to wymaga ta czynność od nas zarówno cierpliwości, jak i pewnych umiejętności. Takich też cech wymaga św. Paweł od Tymoteusza, kiedy zachęca go, by rozpalił w sobie ten charyzmat Boży, który otrzymał.

Święty Paweł pisze do Tymoteusza, aby podtrzymać i wzmocnić jego wiarę. Zachęca go też, by nie zatrzymywał tego Ducha, którym został obdarzony, wyłącznie dla siebie, ale by nim budował i ubogacał innych. Kiedy Paweł pisał te słowa, sam przebywał w więzieniu w Rzymie, co uniemożliwiało mu głoszenie Słowa, stąd też apel, by Tymoteusz nie poddawał się zniechęceniu, ale kontynuował dzieło niejako w jego miejsce.

Według Pawła otrzymaliśmy ten wspaniały dar, swoisty charyzmat, jakim jest powołanie do życia w świętości. Nie zasłużyliśmy na niego w żaden sposób, to czysty dar od Boga, który mamy obowiązek w sobie pielęgnować, „by pozostać nieskalanym przed Nim”.

Dary Ducha Świętego mogą pozostać w nas uśpione, o ile nie zaangażujemy się w słuchanie Słowa i dzielenie się otrzymaną łaską z naszymi braćmi i siostrami. Wszystko, co otrzymaliśmy, każdy dar i talent jest bowiem dany nam, by używać go nie tylko dla siebie, ale dla dobra i zbudowania innych, dla dzielenia się charyzmatami... To charakteryzować powinno nasze utożsamianie się z wiarą chrześcijańską.

G.K. Chesterton swego czasu napisał, że „to nie chrześcijaństwo się nie sprawdziło, ono tak naprawdę nie zostało jeszcze przez nas wprowadzone w życie…”.