Chcę wierzyć

Niedziela, XXV Tydzień Zwykły, rok B, Mk 9,30-37

Jezus i Jego uczniowie przemierzali Galileę, On jednak nie chciał, żeby ktoś o tym wiedział. Pouczał bowiem swoich uczniów i mówił im: «Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie». Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać. Tak przyszli do Kafarnaum. Gdy był już w domu, zapytał ich: «O czym to rozprawialiście w drodze?». Lecz oni milczeli, w drodze bowiem posprzeczali się między sobą o to, kto z nich jest największy. On usiadł, przywołał Dwunastu i rzekł do nich: «Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich». Potem wziął dziecko, postawił je przed nimi i objąwszy je ramionami, rzekł do nich: «Kto jedno z tych dzieci przyjmuje w imię moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, nie przyjmuje Mnie, lecz Tego, który Mnie posłał».

 


Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi. Ci Go zabiją, lecz zabity, po trzech dniach zmartwychwstanie. Oni jednak nie rozumieli tych słów, a bali się Go pytać.

Jak bliska jest mi reakcja uczniów. Często nie rozumiem słów Jezusa, nie rozumiem tego, co się dzieje w moim życiu. 

Boję się pytać. 

A przecież On zawsze mówi prawdę, nie raniąc mnie. Szanuje moją wrażliwość i wie, jak dotrzeć do mojego serca, żebym się nie wystraszył. Bo Książę Pokoju to Jego Imię. Nie strach, lęk, przemoc. To nie On. On przychodzi z boskim shalom: Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się lęka.

Mogę pytać, stawać przed Nim z wątpliwościami. I ufać.

Nawet kiedy Pan mówi inaczej niż świat: Jeśli ktoś chce być pierwszym, niech będzie ostatnim ze wszystkich i sługą wszystkich. 

Chcę wierzyć Jego Słowom.