Cuda ogłaszają!

Słyszę dziś i nie mogę się nacieszyć jednym z najpiękniejszych zdań w całej Biblii: „Przyznaję, że dotąd jedynie słyszałem o Tobie, lecz teraz ujrzałem Cię na własne oczy. Dlatego odwołuję wszystko, co dotąd mówiłem (…)” (Hi 42,5-6a wg NPD).

Doświadczenie swojej małości Hiob dostrzega, kiedy Bóg odkrywa przed nim zamysł stworzenia świata, działania wszelkich zasad, takich, którymi rządzi się świat, kosmos, cała przyroda. Wtedy Hiob uświadamia sobie, że wiele nie wie, że jest stworzeniem, że to, co zna, i doświadczenie, jakie posiadł, jest fragmentaryczne. To otwiera go na zaufanie względem Stwórcy, na powierzenie się Temu, który wie wszystko, zna wszystko i wszystkiemu nadaje sens i wartość.

Cieszcie się, że wasze imiona zapisane są w niebie – mówi Jezus do swoich uczniów. I te same słowa wypowiada dziś do nas. Kiedy uświadomimy sobie, co to znaczy, kiedy uwierzymy Jego Słowu – wtedy zrozumiemy, dlaczego dzieją się niezwykłe rzeczy, gdy opowiadamy innym o Jezusie. Jeśli Go naśladujemy, z wiarą w Jego Miłość idziemy do innych – On sam osobiście JEST z nami! Jeżeli ze Słowem Bożym idziemy w każdy nowy dzień – jesteśmy zapisani w Jego Sercu! W Bożym Szczęściu! W Niebie! 

Cuda się zdarzają! Czyni je Bóg – sam lub poprzez człowieka. Zawsze są po to, by człowiekowi pomóc zobaczyć Bożą miłość. Kto nie wierzy w cuda, które czyni Bóg, ten zwyczajnie traci szansę na dojście do jakiegoś wyższego poziomu swojego życia i wiary. Kto widzi cuda, ten z pewnością otrzymuje więcej dobra.

Jedno zdanie z powyższych poruszyło moje serce: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie”. Dzisiaj jest wspomnienie św. Faustyny, prostej, bardzo prostej dziewczyny, która od swej młodości pragnęła służyć Bogu. Jej życie we wspólnocie zakonnej nie było łatwe, ale poprzez przełamywanie trudności jej zaufanie Bogu ujawniło się w pełni. Dzięki mądrości spowiednika siostry Faustyny możemy czytać jej myśli zawarte w „Dzienniczku”, możemy uczyć się prostoty w działaniu, możemy naśladować ufność przez oddanie swego serca Jezusowi.

Radość powrotu z misji. Radość doświadczenia, że moc, którą zostali obdarowani, naprawdę działa. Radość wypędzania złych duchów, stąpania bezpiecznie po wężach i skorpionach, i całej potędze przeciwnika... Choć Ewangelista nie wspomina o tym wprost – może jest to również radość uwolnienia kogoś dręczonego, uzdrowienia kogoś chorego, pomocy komuś w dramatycznej potrzebie... Tymczasem Jezus mówi: nie z tego się cieszcie...