Czemu płaczesz? Kogo szukasz?

To, że ostatni będą pierwszymi, a pierwsi ostatnimi, wyznacza nam nową perspektywę eschatologiczną. W królestwie Bożym nie będą się liczyć nasze ziemskie sukcesy zawodowe, pozycja społeczna, poziom wykształcenia, ale pokora, z jaką podchodzimy do życia. Człowiek pokorny charakteryzuje się zdrowym dystansem. Współczesny świat oczekuje od nas sukcesów. Są takie środowiska, że aby zostać przyjętymi, musimy się czymś wykazać. Jeśli to się nie udaje, zostajemy zepchnięci na margines, uznani za małowartościowych, na których nie warto zwracać uwagi.

„Nie wiem, skąd jesteście”. Czyż Bóg będzie mógł powiedzieć, że nie wie, skąd ktoś przychodzi, nawet jeśli jest On wszechmocny i wszechwiedzący? Szokujące słowa Jezusa chcą nam jednak pomóc w zrozumieniu dramatu zła i grzechu. Dobrowolne i świadome wchodzenie w grzech potrafi rozdzielić na zawsze człowieka od miłującego Boga. Wejście w zło może być tak radykalne, że stajemy się niejako nierozpoznawalni dla Boga. Tę niszczącą siłę grzechu możemy sobie uświadomić, gdy patrząc na nasze życie, zauważymy, jak w wyniku popełnionego grzechu doświadczymy ogromnych trudności w wierze w Boga, który jest absolutną miłością.

Dla chrześcijanina, dla ucznia Jezusa punktem odniesienia, postępowania, podejmowania czegokolwiek nie jest drugi człowiek czy ktokolwiek inny albo cokolwiek innego, tylko Jezus.

Od czasu do czasu idziemy do lekarza na badania kontrolne, by zbadać, czy wszystko w naszym organizmie działa prawidłowo, czy przypadkiem nie pojawia się jakaś choroba, której nie czuję, nie widzę, a ona już od środka mnie niszczy.

Opis małżeństwa w tym fragmencie pochodzi z ówczesnej kultury. Jednak to nie prawo jest najważniejsze dla św. Pawła, ale relacja miłości. Mieszają się tutaj dwa obrazy. Jeden to obraz głowy i ciała – relacja nierozłączna, gwarantująca życie – oraz obraz miłości oblubieńczej opartej na wzajemnym oddaniu. Ostatnia część dzisiejszego fragmentu podkreśla cel tego zjednoczenia – ta jedność ma realizować się w Chrystusie Zbawcy, więc jest drogą do zbawienia.

Myśląc o królestwie Bożym, wyobrażam sobie duże królestwo z pięknym zamkiem i zasobnym skarbcem. A dzisiejsza Ewangelia mówi, że to coś zupełnie innego. Królestwo Boga jest czymś tak małym jak ziarnko gorczycy albo odrobina zaczynu, która zakwasza całe ciasto. Słowo Boże mówi dziś, żebym był mały jak dziecko, zaufał Bogu, a nie sobie. Od tego zaczynają się wielkie rzeczy. Bo tylko Bóg przemienia małe ziarno w drzewo, krzew, który daje nam owoce i cień w słoneczny dzień, a ptakom schronienie.

Kiedy czujesz się samotny, niezrozumiany lub nie możesz poradzić sobie ze swoimi słabościami, to jest to ten moment, kiedy warto przyjść ze swoimi problemami do Jezusa.

Możesz spotkać się z Panem Jezusem w domowym zaciszu na osobistej modlitwie, uczestnicząc we Mszy Świętej lub podczas adoracji Najświętszego Sakramentu. Takie spotkania przybliżą Cię do Jezusa, pozwolą zaufać i usłyszeć, jak bardzo jesteś ważny i jak bezgranicznie miłuje Cię Bóg.