Czuwaj nad tym, czym karmisz swój umysł i serce

Czytając przypowieść o siewcy, możesz zadać sam sobie pytanie, w jaki sposób Ty przyjmujesz Słowo Boże. Czy jest ono w Tobie tylko na chwilę, bo codzienne zajęcia czy troski stają się na tyle ważne, że szybko zapominasz o Słowie Jezusa? A może czujesz, że chcesz przyjąć Słowo Boże, że to, co słyszysz i czytasz, jest dla Ciebie, ale nie masz czasu albo cierpliwości, aby zagłębić się w nie i żyć według niego?

Ta Ewangelia jest trudna, bo Jezus, wydawać by się mogło, lekceważy swoją Matkę, mówiąc „Któż jest moją matką”. Czy ja jako matka nie oburzałabym się na takie słowa?

Jednak sens nie tkwi w braku szacunku Syna do Matki. Bo całe swoje życie Jezus był posłuszny swoim rodzicom, Maryi i Józefowi, tu na ziemi. Sens ukryty jest w wypełnianiu woli Bożej.

Dzisiejszy fragment z Listu do Hebrajczyków można by odnieść do opisania cudu, jaki dokonuje się w sakramencie spowiedzi. Jezus, kapłan wielki, słucha naszych ran i obmywa je własną krwią, abyśmy z sercem prawym mogli wejść do Miejsca Świętego. Kapłan w konfesjonale jest wyrazem troski o drugiego, aby każdy z nas mógł żyć w niewzruszonej nadziei.

Można powiedzieć, że mamy lepszą pamięć od Pana Boga. Trudniej zapominamy o tym, co złe. Wiele razy słyszałem taką sentencję: „Wybaczę, ale nie zapomnę”. To bardzo smutne. Najczęściej oznacza złą wolę. Ciągle mało w nas miłosierdzia – nawet mimo słów Jezusa: „Nie mówię ci, że aż siedem razy, lecz aż siedemdziesiąt siedem razy”. Jak dobrze, że Bóg jest bardziej łaskawy niż my, że ma gorszą pamięć.

Jezus wzywa nas dziś do słuchania. Jednak, jak zawsze w przypadku Jezusa, nie chodzi Mu jedynie o fizyczny zmysł słuchu. Człowiek bowiem, z racji tego, że został stworzony jako byt fizyczno-duchowy, posiada podwójne zmysły – oprócz fizycznych, także duchowe, zatem jest wyposażony również w duchowy słuch. Dlatego Zbawiciel przestrzega nas, abyśmy uważali na to, jak i czego słuchamy.

Czy nie jest najlepszym wyjściem być światłem? Możemy osiągnąć to dzięki temu, że zaprosimy Jezusa do naszego serca. By móc powiedzieć swoimi słowami, ale za św. Pawłem: Teraz wprawdzie żyję w ciele, ale mieszka we mnie Jezus Chrystus syn Boga, który tak mnie umiłował, że oddał za mnie życie. Wtedy nie będziemy musieli niczego ukrywać. Kłamstwo będzie największym wstydem, którego nie będziemy wpuszczać do naszej codzienności. I wtedy nie ma się co obawiać, jaką miarą nam odmierzą. Bo jeśli będziemy trwać w miłości Chrystusowej, nasze spichlerze będą się przelewać.