Czy biorę na siebie Jego jarzmo?

Sami znając przypowieści Jezusa, powinniśmy pomagać również innym ludziom poznać Jego naukę. Nie możemy zostawiać tej wiedzy tylko dla siebie, chować jej przed innymi. Ta pomoc nie polega tylko na mówieniu, ale także na pokazywaniu przez własny przykład, gdy postępujemy zgodnie z tym, czego naucza Ewangelia. Stajemy się wtedy jakby narzędziami Jezusa w dotarciu do innych. Prośmy Go o umiejętność bycia Jego narzędziem w tym dziele.

Jeśli będę miłował i zawsze stawiał Boga na pierwszym miejscu, to będę umiał sprawiedliwie i z szacunkiem podchodzić do drugiego człowieka. Zrozumiem, że w moim życiu nawet dawanie dziesięciny z najpiękniej pachnących ziół nie wyróżnia mnie spośród innych i nie pozwala spoczywać na laurach.

Wszystko, co dobre, co nazywamy łaską, i wszystko, co wprowadza pokój, pochodzi od Boga. Święty Paweł zachęca nas, by jednoczyć się z Chrystusem, który przynosi nie tylko mądrość i zrozumienie, ale też łaskę odpuszczenia grzechów, gdy zaczynamy się gubić. Dzisiejsze czytanie jest kolejną zachętą do korzystania z sakramentów Kościoła, bo w nich łączymy to, co ziemskie, z tym, co boskie. Tylko dzięki tej mistycznej integracji nasze życie nabiera sensu.

Dziś w Kościele po raz ostatni w tym cyklu czytań słyszymy fragment z Listu św. Pawła Apostoła do Galatów. W liście Apostoł Narodów tłumaczy mieszkańcom Galacji, że wiara jest czymś ważniejszym niż bezmyślne wykonywanie Prawa (niektórzy z nich kazali nawracającym się poganom przyjmować Prawo żydowskie). Prawo zniewala człowieka. Znacie kogoś na tej ziemi, kto nigdy nie wykroczył przeciwko Dekalogowi? Ja nie znam. Dlatego, gdyby nie Chrystus, NIKT z nas nie mógłby nawet pomarzyć o niebie. Ale czy to znaczy, że Prawo należy odrzucić? Nie. Przecież ci, którzy dopuszczają się „uczynków z ciała”, królestwa Bożego nie odziedziczą. Więc o co właściwie chodzi?

Postawa Jezusa wobec faryzeuszów i uczonych w Piśmie jest zadziwiająca, wręcz oszałamiająca, gdyż objawia niewyobrażalne miłosierdzie i miłość Boga. Najpierw wobec zarzutów, jakie z wielką siłą kierują wobec Jezusa Jego oskarżyciele, On wypowiada kilkakrotne „biada”. Nie jest to groźba, złorzeczenie w Jego ustach, ale bardzo głębokie użalanie się, wyrażanie swojej litości nad zatwardziałością ich serc.

Jest pewne niebezpieczeństwo w odczytaniu dzisiejszej Ewangelii. Niebezpieczeństwo pozornej satysfakcji albo wręcz samozadowolenia. Bo oto Jezus mówi „Biada!” konkretnie do faryzeuszów i uczonych w Piśmie. Nie do mnie. Nawet nie do ogółu ludzi. Do konkretnej grupy ludzi. A przecież żaden ze mnie faryzeusz ani tym bardziej uczony w Piśmie. Można spokojnie wrócić do tego, co było.