Czy damy radę?

Dzisiaj Pan Jezus pyta i Ciebie, i mnie: Kim jestem dla Was? Każdy z nas jest dziś Szymonem Piotrem: Marysia, Zuza, Bartek, Gosia. Słyszycie to pytanie? – Kim jestem dla Ciebie? To pytanie bardzo ważne. Przecież pyta nas sam Pan Bóg. Zastanówcie się przez chwilkę, kim On dla Was jest. Czy to ktoś najważniejszy w naszym życiu? To trudne, bo mówimy o kimś, kogo fizycznie – tak jak Ciebie czy mnie – nie widać, ale kto naprawdę jest. :)

Co znaczy „zaprzeć się samego siebie”? To znaczy zrobić coś mimo swoich niechęci. Nie chcę rano wstać z łóżka, ale wstaję, żeby coś zjeść i wykonać swoje obowiązki – czyli zapieram się sam siebie, bo wiem w głębi serca, że to będzie dla mnie lepsze.

Dzisiejsze święto to dobry dzień, żeby pomodlić się za pasterzy – dziś do nich tak mocno skierowane jest pierwsze czytanie. Nam, księżom, potrzeba cały czas przypomnienia o tym, że owo pasterzowanie jest z własnej woli i ma być przeżywane z oddaniem. Bo przecież nie chodzi w tym o żadnego z nas, ale o Pana Jezusa – o to, by nie tylko do Niego doprowadzić innych, ale móc także samemu spotykać Go dzień po dniu.

Szczególnie pierwsze rozdziały Księgi Rodzaju w każdym niemal słowie zawierają niejednoznaczne znaczenie swojego przesłania.

Świat po potopie, potomkowie Noego – dziwne, żeby nie mieli „jednej mowy”. To znaczy również, że dobrze się rozumieli, znali się dobrze. To znaczy, że mieli podobną hierarchię wartości i zbliżony poziom wrażliwości.

Raczej nie dziwi nikogo, że na pierwsze pytanie Jezusa padło tak wiele odpowiedzi. Może nawet uczniowie przekrzykiwali się wzajemnie, chcąc pochwalić się zasłyszaną wiedzą o Jezusie. Łatwo nam bowiem przychodzi mówienie o kimś, przytaczanie opinii o kimś. Takie opowiadanie praktycznie nic nie kosztuje. To dzielenie się wiedzą bez brania odpowiedzialności za te słowa, bo zawsze można powiedzieć: inni tak mówili, to inni tak uważają…

Na czym Jezus buduje Kościół? – na ludzkich sercach. Sercach doświadczanych, obciążonych zranieniami, krzyżem. Zarówno na sercach twardych jak głaz, chwiejnych, niepoukładanych i pysznych. Ale i na sercach, które są stałe, pokorne. Można o nich powiedzieć: tak silne jak skała. Człowiek jest stworzony między innymi i po to, by stał się silny, odpowiedzialny i pokorny. Bóg zaufał człowiekowi i na nim pozwolił zaistnieć wspaniałej rzeczywistości – „Wspólnocie Swojego Świętego Ludu”.