Dar niepodległości skarbem narodu

Czy słyszysz jak łopoce na wietrze biało-czerwona. To ona, wolna - moja i Twoja Ojczyzna.

Czy znasz jej dzieje?

Czy słyszysz jej historię zapisaną w grudach zaoranej  czarnej ziemi?

Czy słyszysz modlitwę pokoleń zanoszą pod przydrożnym krzyżem, który stoi jak drogowskaz przy rozstaju dróg?

Czy słyszysz szept osamotnionych matek, jęk pomordowanych na krańcach świata?

Czy słyszysz śpiew milionów Polaków „Ojczyznę wolną racz nam wrócić Panie” i radość ogromną z dobroci Boga, że jest wolna i niepodległa kochana nasza Ojczyzna.

11 listopada to Święto Niepodległości. Ta data winna budzić w nas refleksję dotyczącą naszej historii a także powodować zadumę nad przyszłością. Obchodzimy święto naszej ziemskiej Ojczyzny, ale jako ludzie wierzący zawsze musimy mieć przed oczyma naszą prawdziwą Ojczyznę, która jest w niebie i stamtąd wyczekujemy naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Ale przez moment zanurzmy się w naszą polską rzeczywistość, bo choć na nią nieustannie narzekamy to z drugiej strony kochamy ją i jesteśmy gotowi oddać za nią życie. 

Bo Ojczyzna to ziemia, ludzie na niej żyjący, zapach świeżego chleba przekrojonego przez ojca i modlitwa „Pod Twoja obronę...”

Bo Ojczyzna to nasze mogiły, nasza przeszłość, nasze zasady moralne, nasze rodziny i ich życie.

Bo Ojczyzna to błękitne niebo i woń niezapominajek unosząca się nad ziemią.

Bo Ojczyzna to miejsce, gdzie wracamy po długiej tułaczce, męczącej podróży, by spocząć, odetchnąć pełną piersią, i  w końcu umrzeć w jej ramionach.

Bo Ojczyzna to kraj:

,, gdzie kruszynę chleba
Podnoszą z ziemi przez uszanowanie
Dla darów Nieba (...)
Gdzie winą jest dużą
Popsować gniazdo na gruszy bocianie,
Bo wszystkim służą... (...)
Gdzie pierwsze ukłony
Są – jak odwieczne Chrystusa wyznanie – bądź pochwalony
Tęskno mi Panie...

(C.K. Norwid, Moja piosenka II).

Ojczyzna to dar, który otrzymaliśmy od Boga, to rzeczywistość ludzka którą musimy zagospodarować, uporządkować przez zaangażowanie wszystkich serc i umysłów. Ojczyzna to ciężka praca, to dochowanie wierności Bogu, Ewangelii i Kościołowi, trwanie w łasce uświęcającej, troska o budzące się  nowe życie ludzkie, troska o zachowanie świętości życia rodzinnego, wychowanie młodego pokolenia w duchu chrześcijańskiej solidarności i sprawiedliwości społecznej, troska o polski język, by był czysty piękny i zrozumiały.

Dla każdego z nas wzorem patriotyzmu jest sam Jezus Chrystus, który na widok Jerozolimy zapłakał i powiedział: ,,O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! Ale teraz zostało to zakryte przed twoimi oczami. Bo przyjdą na Ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną cię i ścisną zewsząd. Powalą na ziemie ciebie i twoje dzieci z tobą i nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia” (Łk 19,42-44). Jezus Chrystus oddając życie za wszystkich ludzi na całej ziemi, oddał je również za swoich rodaków, bo „nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś oddaje swoje życie za przyjaciół swoich” (J 15,13).

Często zastanawiamy się jak we współczesnym świecie być patriotą, kochać swoją Ojczyznę, służyć jej. I okazuje się, że źródłem i podstawą patriotyzmu jest nauka Jezusa Chrystusa o miłości bliźniego o równości wszystkich ludzi, którzy mają jednego Ojca w niebie. Wszyscy bowiem w wierze jesteśmy dziećmi Bożymi w Jezusie Chrystusie. „Bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie, przyoblekliście się w Chrystusa. Nie ma  już Żyda ani poganina, nie ma już mężczyzny ani kobiety, wszyscy bowiem jesteście kimś jednym w Chrystusie Jezusie” (Ga 3,27-28).

Prawdziwa miłość do Ojczyzny opiera się na głębokim przywiązaniu do wiary, tradycji historycznej i obyczajowej oraz na szukaniu tego co ludzi łączy i uszlachetnia.

Patriotyzm to uznanie ponad wszelkimi bytami strukturami, rządami, parlamentami Boga jako Ojca wszystkich ludzi i narodów. To On nam dał prawo natury i niezmienne normy moralne zawarte w Dekalogu, które mamy realizować. Postępując w ten sposób najbardziej okażemy miłość naszej Ojczyźnie i troskę o następne pokolenia Polaków, które przyjdą po nas.

Miłość do Ojczyzny powinna być mocno złączona z odrodzeniem wiary i moralności. To praca u samych podstaw naszego życia narodowego i społecznego.

Patriotyzmu i miłości do Ojczyzny nie mierzy się słowami o demokracji, o tolerancji, o wstępowaniu do Europy, ale czynami - ciężką codzienną pracą, uczciwością, sprawiedliwością społeczną, troską o zdrowe moralnie rodziny, dbaniem o dobro wspólne naszego kraju.

Kochać i szanować Ojczyznę to uświadomić sobie, że nauka, gospodarka, polityka, szkolnictwo, służba zdrowia i inne struktury i mechanizmy społeczne są powołane do dobra wszystkich ludzi dla dobra każdego z nas. Miłość Ojczyzny to działanie na rzecz dobra i pomyślności innych ludzi żyjących obok nas,  to troska o zapewnienie przyszłości i bezpieczeństwa naszym rodakom którzy po nas przyjdą.

Ojczyznę zwykle porównuje się do matki, która daje życie i troszczy się o swoje dzieci. Patriotyzm porównuje się do miłości rodziny. Patriota wcale nie musi wszystkim obwieszczać, że nim jest, tak jak nie mówi się kilka razy dziennie, że kocha się rodziców, ale słucha się ich i im się służy. Miłość ojczyzny to nie chwilowe wzruszenie, ale uczciwa i twórcza praca dla niej, szacunek dla tradycji, dla wartości narodowych i chrześcijańskich oraz zdolność ponoszenia codziennych ofiar.

Patriotyzm to także pamięć o przodkach, zainteresowanie rodzimą kulturą, historią i teraźniejszością. Przejawia się on również w trosce o dobre imię ojczyzny, o jej godność. Heroiczne czyny wymagane są rzadko. Patriotą nie jest się tylko podczas wielkich zagrożeń dla narodu, ale jest się nim także na co dzień wtedy, gdy szanuje się symbole narodowe, kiedy pamięta się o ważnych wydarzeniach, rocznicach - jak chociażby rocznica odzyskania przez Polskę niepodległości. Patriotyzm to miłość, a miłość to wierność w służbie.

Obecnie w Polsce zmieniły się warunki polityczno-społeczne, przestało istnieć zagrożenie granic. Młodzież jest dumna i cieszy się z dokonań wielkich Polaków, z pozytywnych przemian, które zmierzają do naprawy Rzeczypospolitej.

Otwieramy własne serca dla innych, chcemy żyć w zgodzie z innymi ludźmi, widząc w tym wolę Boga, który jest Ojcem wszystkich ludów i narodów. Dzisiaj patriotyzm wyraża się też w solidnej pracy nad sobą i w trosce o dobro wspólne, aby ludzie mogli żyć bezpiecznie i godnie.

Do budzenia patriotyzmu w nas samych a przed wszystkim w młodym pokoleniu winny włączyć się różne instytucje i organizacje, środowiska i osoby, rodzina i szkoła oraz Kościół i środki społecznego przekazu. Młodych ludzi powinien pociągać dobry przykład osób szczerze zatroskanych o Polskę. Patriotyzm trzeba w narodzie pielęgnować. Wymaga to niemałej troski nas wszystkich i trud ten jest udziałem wielu ludzi, którym leży na sercu dobro Ojczyzny.

Prosząc Boga o błogosławieństwo dla naszej Ojczyzny módlmy się słowami modlitwy którą zostawił nam ks. Piotr Skarga: „Boże, rządco i panie narodów, z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać, a za przyczyną Najświętszej Panny Królowej naszej, błogosław Ojczyźnie naszej, by Tobie zawsze wierna, chwałę przynosiła imieniowi Twemu, a syny swe wiodła ku szczęśliwości. Amen.”

fot. ks. R. Warenda SCJ