Dar pokoju...

Pójdź za Mną! – Bóg daje nam kapłanów. Nie zostawia nas samych w życiu, cierpieniu, chorobie czy na modlitwie.

Pójdź za Mną! – gdy na Eucharystii biały kawałek chleba przemieniasz w Chrystusa, który pragnie wstąpić do naszych serc, by je umocnić, by dodać nam wiary, by otrzeć łzę.

Za kim, za czym ja dzisiaj podążam, wędruję? Co mnie absorbuje, pochłania, kreuje moją teraźniejszość? Czy w moich codziennych obowiązkach jest miejsce na modlitwę, na świadectwo wiary, na zainteresowanie losem drugiego człowieka?

Cóż nam z bogactw, cóż z dobytku, jeśli zamykamy swoje oczy, serca i portfele na potrzeby najbiedniejszych? Niczego nie zabierzemy ze sobą, bo tak naprawdę nic nie jest naszą własnością. Jakże to wyraźnie widać w twarzach udręczonych cierpieniem, które rozpromieniają się dzięki jednemu życzliwemu słowu i uśmiechowi…

Istotą wiary katolickiej jest śmierć i zmartwychwstanie Jezusa. Bez przyjęcia prawdy o zmartwychwstaniu, bez przyjęcia prawdy o tym, że Bóg jest większy od śmierci, że dla Boga śmierć nie jest końcem, ale etapem życia, traci sens wiara w to, że Jezus jest Bogiem. A właśnie to jest istotą prawdy o Jezusie, że jest Bogiem, który pokonał to, co dla człowieka jest nie do przezwyciężenia. 

„Przypominam, bracia, Ewangelię”. Dobra Nowina nie jest tylko książką, którą po przeczytaniu możesz odłożyć na półkę. Choć ma postać spisanej opowieści, jej akcja ciągle się rozwija. Chodzi o to, żebyś swoim życiem wpisywał się w tę opowieść, żebyś w niej trwał i ją zachowywał. Dlatego właśnie św. Paweł przypomina Ci dzisiaj Ewangelię – przypomina jej serce: Chrystus umarł za Twoje grzechy i zmartwychwstał, zgładziwszy je.

Grzech jest chorobą. A więc człowiek chorujący na grzech potrzebuje lekarza, żeby go wyleczył. My dzisiaj chcemy, żeby grzesznicy byli przez nas odrzuceni, żeby byli daleko od nas. Pan Jezus pokazuje, że to zły pomysł. Jezus sam przychodzi do tych złych, odrzuconych, aby naprawić ich życie. Nie krzyczy na nich, nie obraża ich – spędza z nimi czas, aby w ten sposób wyleczyć rany ich duszy.

Jezus miał uczniów i uczennice – w Jego „szkole” byli zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Jezus od samego początku pokazuje, że kobiety są ważne, zasługują na uwagę i szacunek – mają prawo uczyć się i być w gronie Apostołów.

Bóg stworzył kobiety i mężczyzn jako równych sobie w godności. Ani kobiety nie są lepsze od mężczyzn, ani mężczyźni od kobiet. Są sobie potrzebni, dzięki temu, że żyją razem, jest równowaga w relacjach ludzkich.