Dary, które mamy rozwijać

Jezus opowiedział przypowieść, ponieważ był blisko Jeruzalem, a oni myśleli, że królestwo Boże zaraz się zjawi. Mówił więc: «Pewien człowiek szlachetnego rodu udał się do dalekiego kraju, aby uzyskać dla siebie godność królewską i wrócić. Przywołał więc dziesięciu sług swoich, dał im dziesięć min i rzekł do nich: „Obracajcie nimi, aż wrócę”. Ale jego współobywatele nienawidzili go i wysłali za nim poselstwo z oświadczeniem: „Nie chcemy, żeby ten królował nad nami”. Gdy po otrzymaniu godności królewskiej wrócił, kazał przywołać do siebie te sługi, którym dał pieniądze, aby się dowiedzieć, co każdy zyskał. Stawił się więc pierwszy i rzekł: „Panie, twoja mina przysporzyła dziesięć min”. Odpowiedział mu: „Dobrze, sługo dobry; ponieważ w drobnej rzeczy okazałeś się wierny, sprawuj władzę nad dziesięciu miastami”. Także drugi przyszedł i rzekł: „Panie, twoja mina przyniosła pięć min”. Temu też powiedział: „I ty miej władzę nad pięciu miastami”. Następny przyszedł i rzekł: „Panie, oto twoja mina, którą trzymałem zawiniętą w chustce. Lękałem się bowiem ciebie, bo jesteś człowiekiem surowym: bierzesz, czego nie położyłeś, i żniesz, czego nie posiałeś”. Odpowiedział mu: „Według słów twoich sądzę cię, zły sługo! Wiedziałeś, że jestem człowiekiem surowym: biorę, gdzie nie położyłem, i żnę, gdzie nie posiałem. Czemu więc nie dałeś moich pieniędzy do banku? A ja po powrocie byłbym je z zyskiem odebrał”. Do obecnych zaś rzekł: „Zabierzcie mu minę i dajcie temu, który ma dziesięć min”. Odpowiedzieli mu: „Panie, ma już dziesięć min”. „Powiadam wam: Każdemu, kto ma, będzie dodane; a temu, kto nie ma, zabiorą nawet to, co ma. Tych zaś przeciwników moich, którzy nie chcieli, żebym panował nad nimi, przyprowadźcie tu i pościnajcie w moich oczach”». Po tych słowach szedł naprzód, zdążając do Jerozolimy.

Przypowieść o minach pokazuje, że każdy z nas otrzymuje od Boga jakieś dary. Naszym zadaniem podczas ziemskiego życia jest te dary rozwijać. Ktoś, kto zatrzymuje się na pewnym etapie życia i twierdzi, że nie potrzebuje iść dalej, sprzeciwia się Bogu. Chrześcijaństwo jest ciągłą pielgrzymką. Wychodzimy z jednego punktu i dochodzimy do drugiego. Gdy go osiągamy, musimy znowu wyruszać w drogę. Wielcy święci pozostawali aktywni do końca życia. Ciągle szukali sposobów i możliwości, aby uczynić coś dla królestwa Bożego. Kiedy nie starczało im już sił fizycznych, trwali po prostu na modlitwie i pogłębiali swoją więź z Panem.

Jezus opowiedział uczniom przypowieść o minach, zdążając do świętego miasta Jeruzalem. Wędrówka ta obrazuje pielgrzymi szlak każdego z nas. Tak jak Syn Boży szedł ze swoimi uczniami do jerozolimskiej świątyni, tak my idziemy dziś do miejsc świętych, aby odnaleźć tam Boga i spotkać drugiego człowieka, który jest postawiony na naszej drodze dla naszego uświęcenia.