Dawać Jezusa

W dzisiejszej Ewangelii Jezus mówi, abyśmy mieli w sobie Jego radość. Warto zadać sobie pytanie, czym jest we mnie radość Pana. A może w ogóle nie ma we mnie radości, może przez trudy życia i przykre doświadczenia stałem się smutnym i zgorzkniałym człowiekiem?

Papież Franciszek napisał, że radość jest znakiem chrześcijanina. Chrześcijanie bez radości nie są chrześcijanami. Radość jest pieczęcią chrześcijanina. Mimo bólów i udręki, a nawet pomimo prześladowań.

Święty Jan Paweł II podczas drugiej pielgrzymki do Polski w 1983 r. w Niepokalanowie powiedział: „Pytając o motywy, można stwierdzić, że Maksymilian Kolbe przez swoją śmierć w obozie koncentracyjnym, w bunkrze głodowym, potwierdził w jakiś szczególnie wymowny sposób dramat ludzkości dwudziestego stulecia. Jednakże motywem głębszym i właściwym wydaje się to, że w tym kapłanie-męczenniku w jakiś szczególny sposób przejrzysta stała się centralna prawda Ewangelii: prawda o potędze miłości”.

I nam się często nie mieści w głowie, jak ktoś, kto jest innego wyznania, może otrzymać dary Ducha Świętego. Co więcej, jak to się może dziać w stosunku do osób nieochrzczonych? Cisną się nam wówczas do głowy odpowiedzi w stylu: „to dziwne”, „to niemożliwe”, „to jakieś zwiedzenie”. A Bóg nam wyraźnie pokazuje, że „nie ma względu na osoby”, że „miły jest Mu ten, kto się Go boi i postępuje sprawiedliwie”. Bóg znajdzie sposób objawienia siebie, tylko warto Mu w tym nie przeszkadzać.

Może trochę dziwić, że Paweł, który był zdecydowanym przeciwnikiem nakłaniania nawróconych pogan do przyjmowania znaku Pierwszego Przymierza (obrzezania), nagle decyduje się poddać temu aktowi Tymoteusza, który mimo żydowskiego pochodzenia „po kądzieli” nie był obrzezany. Czyżby stawianie na „ostrzu noża” tego problemu w Antiochii i późniejsze postanowienia soboru jerozolimskiego nagle przestało mieć znaczenie?

W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus ponownie mówi, co mamy robić, aby być Jego przyjaciółmi – przestrzeganie przykazań Bożych oraz wzajemna miłość doprowadzą nas do królestwa Bożego.

Życie przynosi nam wiele trosk i problemów w szkole, pracy i w domu. Niejednokrotnie trudno nam świadczyć o Jezusie i dochować wierności Bożym przykazaniom, a zwłaszcza przykazaniu miłości, gdy mamy kochać kogoś, kto jest nam nieżyczliwy lub wręcz wrogi. Pan Jezus oczekuje od nas wierności nawet w przeciwnościach, a nie deklaracji czy słów, że następnym razem zachowamy się inaczej. On chce, abyśmy przynosili owoce, czyli czyny miłości. Warunkiem przynoszenia owocu jest więź z Jezusem. On nazywa nas swoimi przyjaciółmi. Czy to nie cudowne, że mamy takiego Przyjaciela?

Jak często zdarza nam się zapominać o tym, że jesteśmy wybrani. Jezus dziś przypomina swoim uczniom: Ja was wybrałem sobie ze świata (…). I jednocześnie słowem swoim wzmacnia, dając im jasno do zrozumienia, że ci, którzy poznali Boga, będą żyć Jego słowem. Ci natomiast, którzy odrzucają Jego Miłość, nie będą chcieli o Nim słyszeć. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Jeżeli moje słowo zachowali, to i wasze będą zachowywać. Jesteśmy wybrani! Jesteśmy Jego własnością! Pamiętajmy: Jeśli należymy do Niego, włos z głowy nam nie spadnie. Bo On się troszczy o nas! A nienawiść, prześladowania świadczą o tej przynależności!