Dawca życia

Wiara podupada, gdy ograniczamy się tylko do wspomnień – wspomnień Bożego Narodzenia czy innych świąt. A przecież Bóg jest żywy. Jest i działa dzisiaj.

Izraelici, jak pisze prorok Jeremiasz, nie będą już tylko wspominać, że Bóg ich wyzwolił z Egiptu. Powiedzą, że Bóg ich dzisiaj na nowo zgromadził.

Bóg dla każdego z nas ma pokrzepiające proroctwo, ponieważ zna nasze możliwości i wie, ile w nas zainwestował. Nasza przyszłość może być łaską i błogosławieństwem, gdyż czuwa nad nią nasz Ojciec. Przeciwności ze strony ludzi i naszych własnych słabości nie mogą sprawić, że utracimy królewską godność dziecka Bożego.

Bardzo ciężko nam zobaczyć i uwierzyć, że Bóg działa w naszym życiu. Zachariasz, który był człowiekiem pobożnym, żył blisko Pana Boga, też miał ten problem. Myślał po ludzku, nie po Bożemu. Potrzebował dowodu. „Po czym to poznam?” – pyta anioła. Wszystko przecież było przeciwko. A najbardziej zabrakło wiary i nadziei, że może mieć jeszcze syna.

Józef uwierzył Bogu! Uwierzył, że to, co zapowiadali prorocy, wypełnia się w życiu Maryi i w jego życiu. Interwencja Anioła pomogła mu w podjęciu zadania: "Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus".

W liturgii czytamy dziś opis zwiastowania Zachariaszowi, że jako podeszły już w latach mężczyzna zostanie ojcem chłopca, który poprzedzi przyjście Mesjasza i przygotuje ludzi na Jego przyjście. Całe wydarzenie ma miejsce w Przybytku, podczas składania ofiary. Ten starotestamentowy kapłan słyszy od anioła rzecz, która po ludzku wydaje się niemożliwa do zaistnienia, gdyż jego żona jest niepłodna, a ponadto w porządku biologicznym nie może ona mieć już dzieci ze względu na swój podeszły wiek. Dlatego też Zachariasz wątpi w słowa anioła i zadaje pytanie o znaki potwierdzające jego prawdomówność.

Bóg działa wielkie rzeczy – kobieta w podeszłym wieku ma począć syna. Czy można w to uwierzyć? Zapewne żal nam Zachariasza, że został w taki sposób ukarany za swoje niedowierzanie. Po ludzku trudno mu się dziwić.

Czy moja wiara w pojawienie się Boga w ludzkim ciele jest wystarczająco żywa? Czy wstrząsa moją myślą, wyobraźnią? Czy rzuca na kolana?

A może Bóg powinien postąpić ze mną tak samo jak z Zachariaszem...?