Do końca

Bez wątpienia, szczęśliwe było to pokolenie, które doświadczyło tak szczególnej, bo widocznej obecności Jezusa pośród ludzi. O tym marzyło wiele pokoleń narodu wybranego. Pamiątką tej wielowiekowej tęsknoty ludzkości są słowa kolędy, które już za kilka tygodni zaśpiewamy: "Ach, witaj Zbawco z dawna żądany, tyle tysięcy lat wyglądany...".

Aż trudno wyobrazić sobie Jezusa, który rozradowawszy się w Duchu Świętym, uwielbiał swojego Ojca! Jezus tym samym pokazuje, jak wygląda prawdziwa relacja z Bogiem. Oparta jest ona na wewnętrznej prostocie, pokorze, otwartości, które są zarazem kluczem do poznania tajemnic Bożych. Wielu jest dziś takich „fałszywych” proroków, którzy za wszelką cenę chcą zobaczyć, usłyszeć i poznać Boga w Jego pełni. Nie są jednak w stanie tego uczynić z prostego powodu. Brakuje im dziecięcej ufności i prostoty. „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś to przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś tym, którzy są jak małe dzieci”.

Zapowiedź Mesjasza. Innego niż się spodziewamy. Miał być siłacz, wojownik, superman. Wszyscy chcielibyśmy takiego Mesjasza. Cóż dalibyśmy za takiego Boga? Najlepiej z czarodziejską różdżką w ręku, która zmienia wszystko na każde nasze życzenie. Wyskakuje z pudełka, jak tylko delikatnie potrzemy.

Kiedy człowiek przychodzi do Boga, by go uczył, wtedy nic już nie jest oczywiste. Coś, co się wydawało nieosiągalne, nagle staje się realne.

Boże ścieżki prowadzą od poczucia zagrożenia między ludźmi, bojowego nastawienia do współpracy, która daje zaskakujące owoce. Coś, co zadaje natychmiastową śmierć jak „włócznia”, staje się przestrzenią niespodziewanego urodzaju, tak że potrzeba podejmować żniwowanie, czego symbolem jest „sierp”.

Z całej dzisiejszej Ewangelii chciałbym zwrócić Waszą uwagę na jej końcowy fragment. Jezus mówi do swoich uczniów, że szczęśliwe są ich oczy. Szczęśliwe dlatego, że mogą widzieć wielkie dzieła Pana.

Setnik był rzymskim dowódcą wojskowym, który wraz z podlegającymi mu żołnierzami pilnował porządku. Miał on służącego, który ciężko zachorował. Lekarze nie dawali mu nadziei, że wyzdrowieje. I wtedy setnik usłyszał o Panu Jezusie. Że czyni cuda i uzdrawia. Nie znał Jezusa, ponieważ był Rzymianinem, a nie Żydem. Uwierzył jednak, że to właśnie Pan Jezus może mu pomóc. I z tą wiarą poszedł do Niego, by prosić o zdrowie dla swojego sługi.