Dokonania

Piątek, V Tydzień Wielkiego Postu, rok I, J 10,31-42

Żydzi porwali za kamienie, aby Jezusa ukamienować. Odpowiedział im Jezus: «Ukazałem wam wiele dobrych czynów, które pochodzą od Ojca. Za który z tych czynów chcecie Mnie kamienować?». Odpowiedzieli Mu Żydzi: «Nie kamienujemy Cię za dobry czyn, ale za bluźnierstwo, za to, że Ty, będąc człowiekiem, uważasz siebie za Boga». Odpowiedział im Jezus: «Czyż nie napisano w waszym Prawie: „Ja rzekłem: Bogami jesteście?”. Jeżeli Pismo nazwało bogami tych, do których skierowano słowo Boże – a Pisma nie można odrzucić – to czemu wy o Tym, którego Ojciec poświęcił i posłał na świat, mówicie: „Bluźnisz”, dlatego że powiedziałem: „Jestem Synem Bożym”? Jeżeli nie dokonuję dzieł mojego Ojca, to Mi nie wierzcie! Jeżeli jednak dokonuję, to choć nie wierzylibyście Mi, wierzcie moim dziełom, abyście poznali i wiedzieli, że Ojciec jest we Mnie, a Ja w Ojcu». I znowu starali się Go pojmać, ale On uszedł z ich rąk. I powtórnie udał się za Jordan, na miejsce, gdzie Jan poprzednio udzielał chrztu, i tam przebywał. Wielu przybyło do Niego, mówiąc, iż Jan wprawdzie nie uczynił żadnego znaku, ale wszystko, co Jan o Nim powiedział, było prawdą. I wielu tam w Niego uwierzyło.

 

Dla Żydów oświadczenie Jezusa, że On i Ojciec stanowią jedno, było bluźnierstwem. Było to targnięciem się przez człowieka na miejsce należne jedynie Bogu. Dlatego poczynili przygotowania do ukamienowania Jezusa. On jednak zaprosił Żydów, aby sąd swój o Nim opierali nie na słowach, ale na tym, czego On dokonał. A taki właśnie sprawdzian powinni zastosować wszyscy Jego naśladowcy. 

Dostrzec wszystkie te znaki i czyny, jakich On dokonał, i uwierzyć Mu to i nasze zadanie.