Dostrzec królestwo Boże

Trąd to bardzo niebezpieczna choroba. W czasach Pana Jezusa trędowate osoby były izolowane od zdrowych, miały zakaz zbliżania się do miast i wsi, a całe swe życie musiały przebywać w odosobnieniu, żyjąc zazwyczaj w głębokiej biedzie.

Dla Żydów trędowaci byli osobami odrzuconymi przez Boga, nieczystymi oraz skażonymi grzechem. A przez to wyrzuconymi ze wspólnoty wierzących.

Wiele rzeczy zaprząta nam głowę. Myślimy, że to, co robimy, jest ważne, i że robimy to dobrze. Oczekujemy podziękowań, nagrody i zapłaty. Przypisujemy sobie codzienne zasługi. A prawda jest taka, że robimy to wszystko dzięki łasce Boga. Tylko On uzdalnia mnie i Ciebie do nauki, pracy czy radzenia sobie z problemami. Bez Boga nie jesteśmy w stanie zrobić nic. Ewangelia przypomina nam, że nie jesteśmy jak Pan. Że jesteśmy jak sługa, któremu Pan zleca zadanie. Jak ten sługa nieużyteczny, bez którego Pan doskonale by sobie poradził. Ale... Bóg kocha człowieka i dba o niego, pamięta o nim. Nie bójmy się służyć Panu, służyć innym w naszym życiu. Nagroda dla sługi nieużytecznego jest w niebie.

"Proszę w imię miłości, bo taki już jestem". Pozwalając Jezusowi kształtować nasze serca, zgadzamy się również być głosicielami Jego prawd w sytuacjach, które po ludzku nas przerastają. Święty Paweł musiał napisać bardzo trudny list. Sprawa była delikatna, wymagała dobrego rozeznania i podjęcia odważnych działań. Autor listu uformowany przez Chrystusa rozwiązał problem po Bożemu. Czasem musimy przypomnieć innym, że postępujemy tak czy inaczej, bo tak zachowuje się chrześcijanin.

Chyba nie ma takiego człowieka, który nigdy nie sprzeciwił się – wewnętrznie lub zewnętrznie – swojemu przełożonemu: mamie lub tacie w domu, szefowi w pracy, nauczycielowi w szkole, w końcu Bogu samemu. Jedno z imion Złego to „Przeciwnik”. Czasami udaje mu się nami pokierować. Przypatrz się sobie – sprzeciwianiu się najczęściej towarzyszy, jak pisze św. Paweł, brak rozumu, opór, błąd, żądze i rozkosz. I tacy właśnie bylibyśmy, gdyby nie On. Jezus Chrystus – posłuszny zawsze i do końca. Dzięki Jego przykładowi i łasce możemy „okazywać człowiekowi wszelką łagodność”. Pewnie raz po raz będzie budził się w nas jakiś bunt i sprzeciw wobec ludzi, Boga, a nawet siebie samych. Nic to – spróbuj i takie sytuacje Jemu zawierzyć. I miej nadzieję, że On Cię z tego obmyje i odnowi.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus dotyka bardzo ważnej rzeczywistości duchowej obecnej w nas. Każdy z nas bowiem pragnie doświadczenia królestwa Bożego w swoim życiu. Czym ono jest? To sposób życia Boga na ziemi, sposób Jego kochania, to Jego zbawienie wśród ludzi, czyli wyzwolenie nas z wszelakich niewoli do wolności dzieci Bożych. Jednak jakże często szukamy tego królestwa w cudownych znakach, nadzwyczajnych wydarzeniach, jakichś wyjątkowych „łaskach”, często „duchowych”. A tymczasem Jezus nas przed tym przestrzega, mówiąc, że królestwo Boże nie przychodzi dostrzegalnie, ale ono jest w nas, czyli w naszych sercach i umysłach, w naszym wewnętrznym świecie wzajemnych relacji. Święty Jan powie po latach w swoim Pierwszym Liście: „Jeśli miłujemy się wzajemnie, Bóg trwa w nas i miłość ku Niemu jest w nas doskonała” (1 J, 4, 12).

Dlaczego oni jedli, dlaczego kupowali, po co sprzedawali, czy warto było budować, czy zdążyli zejść z dachu? – to tak nagle się stało. Przyszło trzęsienie ziemi, powódź, a może deszcz ognia i nikt nie był gotowy. Bo tak szybko przyszedłeś Jezu, a ja jeszcze chciałem się ostatni raz spotkać z bliskimi, a ja nawet nie zdążyłem spakować walizki, a ja nawet nie wiem, czy mam ważny bilet do Ciebie. Słowo stało się i JESTEŚ! Ja nie wiem, czy mocno wierzę, ja nie wiem, czy się dobrze modlę, ja nie umiem rozpoznać do końca Twojej obecności. Panie, ale ja też tylko jestem – zachowaj mnie – proszę!