Dotknąć Jezusa

Jezus mówi do uczniów trudne słowa. Wie o tym, że wśród nich jest wielu, którzy nie mogą ich zrozumieć. Bo przecież wypowiedziane przez Jezusa słowa są dla człowieka niemożliwe do pojęcia. Dlatego też wielu z nich odeszło. Zostało tylko dwunastu uczniów, którzy nie kierowali się rozumem. Oni wierzyli, że wypowiedziane słowa są prawdziwe, i wierzyli, że poznali w Jezusie Świętego Bożego.

Trwanie w relacji z Jezusem jest dla mnie niekiedy trudne. Modlitwa bezowocna, cicha, oschła. Słowa Jezusa zbyt radykalne, niezrozumiałe. Czasami jest trudno do tego stopnia, że chcę odejść.

Ale są też takie momenty w tej relacji, w których na modlitwie słyszę obietnicę: „Wytrzymaj”. A przecież: „Słowa moje – mówi Jezus – są duchem i życiem”. 

Pierwsze jest „Słuchaj (…)”, a kiedy się słyszy Słowo, to „wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy” (por. Mk 9,23). Piotr doskonale o tym wiedział, więc teraz nie mógł nie podzielić się z innymi osobistym doświadczeniem wiary, że Chrystus dźwiga z każdego paraliżu i każdej śmierci.

„Szaweł (...) udał się do arcykapłana i poprosił go o listy do synagog w Damaszku, aby mógł uwięzić i przyprowadzić do Jeruzalem mężczyzn i kobiety, zwolenników tej drogi”.

Szaweł jest na drodze prześladowania chrześcijan. Sam określa chrześcijan jako „zwolenników tej drogi”. Ananiasz, kiedy dowiaduje się o tym, że ma spotkać się z Szawłem, którego zna jako tego, który „dyszy żądza zabijania”, ma do przebycia drogę zmiany myślenia, by spojrzeć na dotychczasowego wroga jak na przyjaciela.

W dzisiejszej Ewangelii czytamy, że wielu spośród słuchających słów Jezusa – zwłaszcza kiedy mówił o prawdziwym pokarmie z Jego Ciała i Krwi – szemrało i się wycofywało.

Jezus dobrze wie, kto wierzy Jego Słowom, a kto nie wierzy; kto chce Go słuchać, a komu zależy na tym, żeby Go wydać. Jednak stawia uczniom pytanie wprost – bardzo osobiste – żeby mogli sami odpowiedzieć: „Czyż i wy chcecie odejść?”. I co mówi dziś Piotr? „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego” (J 6, 68)...

Każdy z nas musi się odżywiać i pić, aby mógł normalnie żyć, mieć siły do nauki i pracy. Kiedy doskwiera nam głód lub gdy jesteśmy spragnieni, trudno nam jest myśleć, skupić się na pracy lub nauce. Czujemy, że zaczyna nam brakować sił do wypełniania prostych czynności i chcemy jak najszybciej się posilić.