Dotyka naszych "mar"

W dzisiejszej Ewangelii, pod wpływem zachowania grzesznej kobiety i reakcji faryzeusza Szymona, Jezus odkrywa przed nami jedną z największych tajemnic ludzkiego życia dotyczącą relacji do Boga i innych. Chodzi o istotę i dynamikę miłości.

Chrystus nie pierwszy i nie ostatni raz stawia wysoko poprzeczkę. Nie wystarczy obdarzać miłością tych, którzy ją odwzajemnią. To jest dobre i trzeba tak postępować. Szczytem przykazania miłości bliźniego jest miłować nieprzyjaciół, czyli osoby, które za miłość z naszej strony zapłacą nienawiścią, zdradą, przekleństwem, kłamstwem, oszczerstwem… Mocą do prawdziwej miłości niech będzie modlitwa.

Słucham dziś zarówno słów Księgi Mądrości, jak i kilku zdań zapisanych w pierwszym z listów św. Jana i mam w głowie obraz młodego chłopaka z rozanieloną twarzą ściskającego różaniec z wdzięcznością, że za chwilę umrze (bo w końcu prosił jakieś cztery dni wcześniej diakona Wawrzyńca o wsparcie w modlitwie o śmierć w uroczystość Matki Jezusa). I z całą bezradnością jednocześnie zazdroszcząc nieco osiemnastolatkowi takiej wiary i miłości, uśmiecham się na widok zdania: „A ludzie, choć patrzyli, nie pojęli ani sobie do serca tego nie wzięli, że łaska i miłosierdzie nad Jego wybranymi i opieka na Jego świętymi” (Mdr 4,14b–15).

W czytanym dziś fragmencie z Listu do Koryntian dostrzegamy piękną teologię Chrystusowego Ciała, jakim jest Kościół. Teologia ta wciąż zachowuje swoją aktualność pomimo istniejących między chrześcijanami podziałów, które nie są po myśli Chrystusa, są jakimś zgorszeniem dla świata i stanowią przeszkodę w skutecznej ewangelizacji. Duch Święty wzbudza jednak w sercach chrześcijan nieustanną tęsknotę za jednością, czego rezultatem jest zrodzony pośród braci protestantów ruch ekumeniczny ze swoją coraz dłuższą i bogatszą historią.

O czym mówi nam dzisiejszy fragment Ewangelii? Czy o tym, że Maryja z Józefem nie byli dobrymi rodzicami, że zgubili 12-letniego Jezusa i nie potrafili Go przypilnować? Czy też może o tym, że dorastający Jezus nie słuchał swoich ziemskich rodziców?

Czytamy dziś słowa Ewangelii o nadziei. Oto Bóg wkracza w życie ludzkie, by na nowo je ożywić. Bóg, w którego wierzymy, to miłośnik życia. Nie może obojętnie przejść wobec bólu rozłąki spowodowanej śmiercią.

Nie wiem, czy owa matka miała wystarczającą wiarę, by mógł w życiu jej syna stać się tak wielki cud. Nie wiem, czy w ogóle ją miała. Ale kochała... Miłość jest właśnie tą siłą, która jak żadna inna podnosi człowieka z wszelkiej śmierci. Jest też tą siłą, która zrobi wszystko, by nie dopuścić do śmierci najbliższych. To właśnie ją dojrzał Jezus we łzach matki. To jej widok tak bardzo Go wzruszył, że nie mógł przejść, nie odpowiadając na nią tak po swojemu, po Bożemu. Miłość to życie.