Dzieci uczą dorosłych

"(...) do takich bowiem należy królestwo niebieskie." Do "takich", czyli jakich?

Pierwsza myśl kieruje mnie w stronę mojego synka. Patrzę i zastanawiam się nad tym malcem. Jaki jesteś trzylatku, że powinienem z ciebie brać przykład, aby wejść do królestwa niebieskiego? Czym się różnimy, że ty swoim zachowaniem/życiem przynależysz do królestwa, a mnie tak daleko? Wnioski nasuwają się niemal natychmiast.

Dzieci są szczere/uczciwe do bólu. Mówi się, że mają prawdę zaszczepioną pod skórą i w kontaktach z dorosłymi natychmiast wyczuwają blef, kłamstwo, oszustwo. I tak też dzieje się u nas w domu. Kiedy tylko "Mały" zadaje trudne pytanie lub zwyczajnie kłopotliwe, a ja zwlekam z odpowiedzią (bo w myśli rozgrywam partię szachów, aby odpowiedź nie niosła za sobą zbyt dalece idących konsekwencji np. basen 3 razy dziennie ;-) ), zauważam, że treść odpowiedzi, jakiej udzielę, przestaje być dla niego wiarygodna, szczera i uczciwa i natychmiast generuje zestaw pytań "pomocniczych"...

Drugą cechą, jaką odznaczają się dzieciaki, jest prostota. W kontakcie z dorosłym dzieci oczekują jasnych, prostych i zrozumiałych komunikatów/odpowiedzi/informacji. Wszelkie zawikłane, zbyt skomplikowane odpowiedzi z automatu stają się bezużyteczne i nie niosą za sobą żadnej mocy sprawczej. A ja, często w swojej pysze próbuję osiągać w kontaktach z ludźmi taki stopień elokwencji i wznosić się na najwyższy pułap inteligencji, aby dodać sobie próżnej chwały i wywyższyć się choć przez chwilę. Bywa też, że ocieram się o kłamstwo, bo tak szybciej, wygodniej...

Kolejną cechą, którą wyróżnia się "Młody" to pełne zaufanie do mnie. Kiedy stoi na pralce i czeka, aż skończę się golić, bywa, że próbuje skoczyć mi na szyję. Robi to zazwyczaj z zaskoczenia i kiedy pada hasło: "tata łap", zazwyczaj jest już w powietrzu. Wystarczyłaby chwila nieuwagi z mojej strony i rozbiłby głowę o brzeg umywalki. Ufność w to, że zawsze go złapię, powoduje we mnie niebywałe emocje i zatrważa moje serce przy kolejnym skoku.

A ja, kiedy kończę koronkę słowami: "Jezu ufam Tobie", to tak naprawdę dopiero pragnę to uczynić. Bardzo pragnę ufać mojemu Panu, lecz najpewniej "ufność Małego" jest stuprocentowa, kiedy skacze w moje ramiona, a moja do Jezusa z Nazaretu, hm...

I ostatnia cnota, którą zaobserwowałem u dzieci, uwidoczniła się w piaskownicy. Kiedy do "Małego" w odwiedziny przyjechała czteroletnia kuzynka tak bardzo oboje cieszyli się na to spotkanie, że przy powitaniu przewrócili się i "Mały" uderzył głową w trawę. Płakał głośno, aż żona wzięła go na ręce i utuliła. Wydawało się, że jest już "po spotkaniu". Jednak dosłownie za minutę kuzynka uczyła go zrywać stokrotki, a "Młody" roześmiany i radosny przynosił je mamie w prezencie. Tak zachowują się dzieci, kiedy w ich sercach nie nagromadziły się pokłady zawziętości, kompleksów, etc. A ja noszę w sobie całymi tygodniami urazę, niechęć do bliźniego, który wyrządził mi krzywdę – często nieświadomie. A przecież św. Paweł pisze w liście do Koryntian, że "miłość nie unosi się gniewem, pychą, nie pamięta złego..."

Czyli do jakich należy królestwo niebieskie? Myślę, że do tych, którzy zawsze mają czyste intencje, żyją w prawdzie, w prostocie, a pokora jest dla nich cnotą nad cnotami.

Panie mój, Jezu z Nazaretu, proszę Cię, daj łaskę czystego i pokornego serca po brzegi wypełnionego miłością, bo tak bardzo mi daleko do królestwa niebieskiego, a tak bardzo pragnę pełnić Twoją wolę: kochać Ciebie i braci, ufać Ci i ujrzeć Cię kiedyś twarzą w twarz.