Fałsz i zakłamanie przeszkodą dla miłosierdzia

Wierzymy Bogu; Bogu, który żyje w nas, w naszym życiu jest stale obecny. „Bóg nie jest Bogiem umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją”. Może to dziwne, ale mam zwyczaj, że gdy zabieram się za pieczenie ciast, to proszę o obecność duszy czyśćcowej mojej kochanej teściowej, która fantastyczne cudeńka piekła. Za każdym razem wypiek udaje się znakomicie. Gdy mam problem techniczny, to zwracam się do mojego śp. taty. Ta mądra duszyczka podpowiada rozwiązanie. Wierzę w ich obcowanie pośród nas. Nasi bliscy, którzy wyprzedzili nas w drodze do Pana, są naszymi dobrymi Aniołami, dziećmi Boga.

Historia wymyślona przez saduceuszów i przedstawiona do oceny Jezusowi staje się okazją do tego, by usłyszeć odpowiedź na nurtujące od zawsze człowieka pytania: co się ze mną stanie po śmierci, jak będzie wyglądać to nowe życie albo też – czy w ogóle istnieje jakaś rzeczywistość „gdzieś tam”?

Wiele razy próbowano interpretować Świadków z wizji św. Jana przez skojarzenie z konkretnymi postaciami. I wciąż pojawiał się problem wyboru klucza, według którego trzeba szukać tych osób. A przecież Księga Apokalipsy jest księgą odsłonięcia – jakby odsunięcia jakiejś pokrywy. Dlaczego zatem nie można znaleźć jednego klucza lub zgodzić się na jedno wyjaśnienie?

Przez ostatnie dni wręcz połykałem Boże Słowo. Stawało się ono rzeczywiście jak miód. Potem zawsze jednak następuje weryfikacja mojego przyjęcia Objawienia w kontekście przyjęcia go przez innych. Zadaję sobie jako ksiądz ciągle jedno pytanie: jak moja słodycz może stać się słodyczą dla innych? W przeciwnym przypadku wewnątrz siebie zawsze będę odczuwał gorycz.

Każdy z nas ma jakieś powołanie. Są różne jego rodzaje. Bóg proponuje nam, żebyśmy byli lekarzami, nauczycielami, budowlańcami, mechanikami samochodowymi, kapłanami, małżonkami, rodzicami itd. Wszyscy jednak mamy jedno wspólne powołanie. Bóg zaprasza nas do świętości, szczęścia, do życia wiecznego w jedności z Nim. Stajemy się w ten sposób „uczestnikami zmartwychwstania”, przez które jesteśmy „równi aniołom” i dzięki któremu urastamy do miana „dzieci Bożych”.

Pismo mówi dziś o Świątyni Jerozolimskiej. W tym fragmencie Ewangelii warto przypomnieć sobie, że Pismo nazywa też świątynią ciało człowieka.

Jeśli serce człowieka przestaje być świątynią, miejscem modlitwy, dobroci, a zamiast tego staje się targowiskiem, miejscem wypowiadania życzeń i żądań, to szybko w naszym życiu pojawiają się zazdrość, złość i samolubstwo.