Gdy Jezus podniósł oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie».

 

Jałmużna jest zaliczana do uczynków miłosierdzia. W przytoczonej scenie zauważamy kobietę, która w oczach ludzkich dała na jałmużnę mało, powiedzielibyśmy – najmniej ze wszystkich. Jednak ona staje się wzorem tych, którzy chcą szczerze dawać jałmużnę. To ona została dostrzeżona w oczach Bożych. Dlaczego? Bo nie dała z tego, co jej zbywało, ale dała dosłownie wszystko.

Gest dobroci w postaci jałmużny również i dzisiaj ma być wykonywany z potrzeby serca, a nie z potrzeby bycia zauważonym.