Głupi i ślepi!

Poniedziałek, XXI Tydzień Zwykły, rok I, Mt 23,13-22

Jezus przemówił tymi słowami: «Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo zamykacie królestwo niebieskie przed ludźmi. Wy sami nie wchodzicie i nie pozwalacie wejść tym, którzy do niego idą. Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo przemierzacie morze i ziemię, żeby pozyskać jednego współwyznawcę. A gdy się nim stanie, czynicie go dwakroć bardziej winnym piekła niż wy sami. Biada wam, przewodnicy ślepi, którzy mówicie: „Kto by przysiągł na przybytek, nic to nie znaczy; lecz kto by przysiągł na złoto przybytku, ten jest związany przysięgą”. Głupi i ślepi! Cóż bowiem jest ważniejsze, złoto czy przybytek, który uświęca złoto? Dalej: „Kto by przysiągł na ołtarz, nic to nie znaczy; lecz kto by przysiągł na ofiarę, która jest na nim, ten jest związany przysięgą”. Ślepcy! Cóż bowiem jest ważniejsze, ofiara czy ołtarz, który uświęca ofiarę? Kto więc przysięga na ołtarz, przysięga na niego i na wszystko, co na nim leży. A kto przysięga na przybytek, przysięga na niego i na Tego, który w nim mieszka. A kto przysięga na niebo, przysięga na tron Boży i na Tego, który na nim zasiada».

 

Jakże często jesteśmy głupi i ślepi! Najczęściej tego nie zauważamy, bo łatwo owo zaślepienie widzimy u innych i innymi się zajmujemy, a przecież chodzi o nasze zbawienie. Słowo, które czytam, przychodzi do mnie, do każdego z osobna.

Łatwiej nam być mocnym „w słowie”, opowiadać, jak to byłoby dobrze, gdyby było tak i tak, gdyby ludzie byli tacy, a nie inni.

Bóg jednak i do nas przychodzi, może i doświadcza, ale po to, byśmy i my mieli okazję żyć Słowem, a nie tylko o nim mówić.