Happy end

Dziś Pan Jezus mówi nam o jedności i prawdzie. Czy wiecie, czym jest jedność? Jedność jest wtedy, kiedy na przykład mamusia i tata mówią, że pora kończyć oglądanie bajki, bo już czas na spanie. To jedność w myśleniu. Jest jeszcze jedność uczuć. Taka jedność jest wtedy, kiedy mama i tata mówią nam, jak bardzo nas kochają. Jedność myślenia i jedność odczuwania.

Jesteśmy przyjaciółmi Boga! Bóg traktuje nas jak przyjaciół. Czy ja traktuję Boga jak swojego przyjaciela?

To sam Bóg nas wybrał na swoich przyjaciół. Czy chcemy pielęgnować tę przyjaźń?

Scena przedstawia pouczenie i przestrogę Pawła skierowaną do wspólnoty Kościoła w Milecie, do której Apostoł już nigdy nie powróci. Paweł zapowiada, że przyjdzie trudny czas dla młodych chrześcijan, gdy kontrolę nad nimi przejmą „straszne wilki” i fałszywi pasterze. Takim zresztą był kiedyś on sam, pragnąc niszczyć trzodę chrześcijan w imię Boga.

Słowo znów staje się ciałem. Widzimy, jak to, co powiedział Bóg, przez ludzi jest odczytywane i wprowadzane w życie. Tu nie ma przypadkowości, własnych, ludzkich pomysłów na życie. Tutaj jest współdziałanie z tym, co mówi Bóg. Słowo wciąż staje się ciałem. Dzięki Bogu i dzięki człowiekowi. A jak jest w moim życiu?

Jezus modli się do Ojca, abyśmy byli zachowani w Jego imieniu. Być w Jego imieniu oznacza trwanie w doświadczeniu Ojcostwa Boga. Tylko w ten sposób stajemy się zdolni do życia w jedności. Jedynie bowiem doświadczając nieskończonej miłości Boga, która jest całkowicie bezinteresowna i bezwarunkowa, możemy mieć zdolność do akceptowania ograniczeń własnych oraz ograniczeń naszych braci i sióstr w wierze. Jest to warunek konieczny w budowaniu jedności tu, na ziemi, gdzie ciągle jesteśmy naznaczeni niedoskonałością.

Jezus modlił się za swój Kościół nie tylko w czasie, kiedy żył i działał na ziemi przed przeszło dwoma tysiącami lat. Jego modlitwa wyprzedza poszczególne epoki i obejmuje także nas, chrześcijan żyjących współcześnie. Syn Boży odmawia nad nami modlitwę, która ma nas ustrzec od działania złego ducha. Jako chrześcijanie mamy żyć w tym świecie i przez świadectwo naszego życia ten świat przemieniać i uświęcać. Błędem byłaby chęć ucieczki i próba izolacji od społeczeństwa, którego jesteśmy częścią. Nawet jeśli w wielu środowiskach orędzie o zbawieniu jest dziś odrzucane, to my nigdy nie możemy się zniechęcać i wycofywać. Jezus w swojej modlitwie posyła uczniów, aby byli Jego świadkami. Jeśli zatem chcemy mieć udział w Jego królestwie, poczujmy się zobowiązani do tego, aby być aktywnymi świadkami Bożego królestwa w dzisiejszym świecie.