Idźcie i głoście

Czwartek, rok I, Łk 10,1-12

Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże. Lecz jeśli do jakiego miasta wejdziecie, a nie przyjmą was, wyjdźcie na jego ulice i powiedzcie: Nawet proch, który z waszego miasta przylgnął nam do nóg, strząsamy wam. Wszakże to wiedzcie, że bliskie jest królestwo Boże. Powiadam wam: Sodomie lżej będzie w ów dzień niż temu miastu.

 

Ewangelia, czyli Dobra Nowina o wolności i radości, w dzisiejszym fragmencie nabiera charakteru wezwania. Wyraźny nakaz sprawia, że człowiek bardziej niż zwykle mobilizuje się do realizacji powierzonego mu zadania. „Proście Pana, by wyprawił robotników na swoje żniwo”, „Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki” Oba wezwania prowokują do tego, by zobaczyć w nich zachętę do relacji czy dialogu. Nie działa się w pojedynkę. Ale Bóg w swojej mądrości uczynił nas osobami społecznymi. Wszelkie próby autorealizacji, działania w pojedynkę nie przyniosą rezultatu w optyce wiary czy Królestwa Bożego.