Aktualne nauczanie Magisterium na temat Serca Jezusa

W artykule M. Żmudy pada stwierdzenie, że „kwestia królewskiej władzy Jezusa i czci należnej Jego Boskiemu Sercu była podejmowana w encyklikach papieży przełomu XIX i XX wieku oraz pierwszej połowy XX wieku”. Już przytoczone wyżej teksty dają dowód, że takich tekstów jest znacznie więcej, a ilość dokumentów Magisterium Kościoła, które ukazały się po encyklice Haurietis aquas z 15 maja 1956 roku przekracza sumę tych, które ukazały się do tej pory.

W omówieniu najistotniejszych wypowiedzi papieży na temat Bożego Serca nie można pominąć choćby dwóch listów Pawła VI na ten temat: Investigabiles divitias Christi z 6 lutego 1965 r. oraz Diserti interpretes z 25 maja 1965 r. Pierwszy list, który ukazał się podczas trwania Soboru Watykańskiego II, miał za zadanie rozwianie wątpliwości niektórych teologów odnośnie do możliwości pogodzenia czci Bożego Serca z odnową liturgiczną. Papież wyraził w nim ubolewanie, że kult ten „u wielu nieco osłabł” i nazwał go „znamienitą i wypróbowaną formą pobożności”, która zgodnie z zaleceniami Soboru stanowi „najbardziej odpowiedni sposób uczczenia Chrystusa”. List Diserti interpretes został skierowany do przełożonych generalnych zgromadzeń zakonnych mających w sposób szczególny zajmować się kultem Serca Jezusowego: Zgromadzenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi oraz Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu Ołtarza, Misjonarzy Najświętszych Serc Jezusa i Maryi, Zgromadzenia Księży Najświętszego Serca Jezusowego, Zgromadzenia Jezusa i Maryi (eudyści) oraz Towarzystwa Jezusowego. Paweł VI zachęcił ich do szerzenia kultu Serca Jezusowego wskazując na jego konieczność.

Bogactwo nauczania Jana Pawła II dotyczącego Najświętszego Serca Jezusa przerasta swym zakresem wszystkie dotychczasowe wypowiedzi Magisterium Kościoła. Ojciec Święty odwołuje się w nim do psychologii, antropologii i najnowszej egzegezy. Nauczanie to pogłębia i koryguje refleksje teologiczne, przedstawiając je jednocześnie w łatwiejszym do przyjęcia przekazie homiletycznym. Jedną z nici przewodnich tego nauczania stanowi relacja, jaka zachodzi pomiędzy sprawiedliwością a miłosierdziem, którą odnajdujemy w encyklikach Redemptor hominis i Dives in misericordia. Na uwagę zasługuje List o Najświętszym Sercu z okazji 300-letniej rocznicy śmierci św. Małgorzaty Marii Alacoque a także rozważania o Litanii do Najświętszego Serca Pana Jezusa wygłaszane przy okazji modlitwy „Anioł Pański” w latach 1985, 1986 i 1989. Troska o rozwój nabożeństwa do Bożego Serca wyraziła się między innymi podczas pielgrzymki do grobu św. Małgorzaty Marii w Paray-le-Monial w 1986 r. oraz w czasie kanonizacji o. Klaudiusza la Colombière w 1992 r. Warto zauważyć także List do ordynariusza Lyonu z okazji stulecia poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa z 4 czerwca 1999 r. oraz Orędzie na stulecie poświęcenia ludzkości Najświętszemu Sercu Pana Jezusa z 11 czerwca 1999 r. Już powyższe nauczanie Jana Pawła II utwierdza nas w przekonaniu, że był to człowiek, który całym swoim życiem przylgnął do Bożego Serca, dzięki czemu mógł realizować głębię swojej miłości do człowiek.

Troska o rozszerzenie kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa widoczna jest również w nauczaniu Benedykta XVI. Jego wypowiedzi często nawiązują do Bożego Serca upatrując w nim źródło duchowości chrześcijańskiej. Najbardziej wymowne dokumenty tego pontyfikatu dotyczące tej tematyki to encyklika Deus caritas est oraz List z okazji 50-lecia Encykliki „Haurietis aquas” Piusa XII skierowany do jezuitów 15 maja 2006 r. Te dwa dokumenty wystarczają ku temu, by przekonać się, iż obecny papież kult Najświętszego Serca postrzega jako „fundament, dzięki któremu możemy stawać się osobami zdolnymi do miłości i oddania”.

Tylko pobieżne prześledzenie nauczania papieskiego sprawia, że otrzymujemy bogatą spuściznę wciąż aktualnej katechezy dotyczącej tematyki Najświętszego Serca Pana Jezusa.