Jeśli zechcesz

Prośba człowieka trędowatego skierowana do Jezusa ma w sobie coś zastanawiającego. Wobec ewidentnej choroby, a więc i nieszczęścia, trędowaty mimo wszystko jakby nie chce niczego na siłę. Nawet odzyskania zdrowia. Pozostawia tę decyzję Jezusowi. Może też i jest to akt zaufania, że On i tylko On jest w stanie przywrócić mu pełnię życia we wspólnocie z innymi; akt wiary, że pozwoli mu na nowo wrócić do ludzi, do ich przyjaźni i miłości.

Słowo wychodzące z ust Jezusa to słowo pełne łaski, czyli słowo pełne Ducha Świętego, słowo dające życie, słowo dotykające najgłębszych zakamarków ludzkiego serca, mające moc je przemienić. Jest to słowo dające pokój, nadzieję, słowo mające moc uzdrawiającą, a nawet wskrzeszającą.

Nie ma dwóch miłości – innej do Boga i innej do człowieka. Miłość jest jedna. Wyraża się tak do ludzi, jak i do Boga. Co więcej, św. Jan mówi, że można sprawdzić miłość do Boga w tym, jak odnosimy się do innych, jak ich traktujemy.

Bóg kocha zawsze, kocha pierwszy! Bóg patrzy z miłością na każdego człowieka z jego konkretnym imieniem i nazwiskiem, z jego konkretną sytuacją życiową. Bóg kocha mnie i Ciebie, kocha nasze rodziny i naszych przyjaciół, ale także miłuje osoby, tak czysto po ludzku określając, mniej nam przychylne…

We wszystkich opisach uzdrowień, o których czytamy w Ewangelii, Pan Jezus wykazuje się wielką pokorą i skromnością. Nigdy nie wykorzystuje faktu uleczenia chorego do zdobycia większej popularności czy sławy. Niejeden z nas na miejscu Jezusa zrobiłby wszystko, aby być bardziej znanym. Na pewno macie kolegów, którzy są bardzo popularni wśród innych i robią wszystko, aby to utrzymać.

Drogie Dzieci, dzisiejsza Ewangelia przenosi nas do synagogi, gdzie Jezus otwiera księgę i czyta piękne słowa proroka Izajasza. To był bardzo podniosły moment, bo Jezus ogłosił, że te słowa właśnie się spełniają! Powiedział, że został posłany, by pomagać wszystkim – szczególnie tym, którzy są smutni, chorzy albo mają jakieś trudności.