Jesteśmy wspólnotą

Wtorek, IV Tydzień Wielkanocny, rok II, Dz 11,19-26

Ci, których rozproszyło prześladowanie, jakie wybuchło z powodu Szczepana, dotarli aż do Fenicji, na Cypr i do Antiochii, głosząc słowo samym tylko Żydom. Niektórzy z nich pochodzili z Cypru i z Cyreny. Oni to po przybyciu do Antiochii przemawiali też do Greków i głosili Dobrą Nowinę o Panu Jezusie. A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jeruzalem. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę wiernych dla Pana. Barnaba udał się też do Tarsu, aby odszukać Szawła. A kiedy go znalazł, przyprowadził do Antiochii i przez cały rok pracowali razem w Kościele, nauczając wielką rzeszę ludzi. W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami.

 

Piękne i inspirujące są te Dzieje Apostolskie! Oto znów słyszymy o prześladowaniach, które z jednej strony rozpraszają, ale z drugiej zachęcają do dawania świadectwa. I to właśnie z tego bycia świadkiem w rozproszeniu rodzi się pewność wspólnoty – jej wyrazem jest po raz pierwszy pojawiająca się nazwa: chrześcijanie.

Jesteśmy wspólnotą – może w różnych miejscach życia, w różnych miejscach świata, ale przy tym samym Jezusie Chrystusie.