Jezus zaprasza nas do przyjaźni z sobą

Zawsze porusza mnie widok ludzkiego cierpienia… W ostatnim czasie stało się ono niezmiernie namacalne. Czasem jednak mam wrażenie, że ludzka krzywda nam spowszedniała, że zbyt często stajemy obojętnie, biernie – przyglądając się, przerzucając odpowiedzialność na instytucje, pozostawiając chorych na duszy i ciele na pastwę losu.

Postępowały za Nim wielkie tłumy i dziś dalej idą za Jezusem. Idą, tylko po co? Niektórzy naprawdę wierzą, że On im pomoże, niektórzy tylko z ciekawości, by zobaczyć jakiś cud, a inni chcą Go poznać, dowiedzieć się, kim jest, czym się zajmuje. Jednak tylko jeden odważył się zbliżyć do Niego, tylko trędowaty miał tyle wiary i odwagi, by walczyć o swoje uzdrowienie. On wiedział, że Jezus może to uczynić, a więc upadł i zaczął Go prosić.

Tkwimy beztrosko w grzechu, bo wydaje się nam, że tak już musi być. Popełniamy grzechy, bo inni robią to samo i jest im dobrze. Zapominamy, że złe traktowanie siebie i innych kiedyś nas całkowicie zniewoli. Odrzucając Boga, stajemy się bezbronni. Gdy zagłuszamy Jego głos, przestajemy otrzymywać informacje, że jest Ktoś, kto nas kocha, Ktoś, kto chce nas ocalić.

Za panowania króla Jozjasza remont świątyni jerozolimskiej rozpoczyna remont duchowy narodu. Odkrywając księgę ze spisanym przymierzem, król podejmuje decyzję ponowienia przymierza, dlatego gromadzi cały naród w świątyni, by słuchał Słowa Bożego i na nowo rozpalił w sobie więź z Bogiem.

W Ewangelii znajdziemy opisy wielu uzdrowień, których dokonał Pan Jezus. Każde z nich było inne, dotyczyło innej sytuacji i osoby. Każde niesie też inne przesłanie dla nas, czytających Ewangelię.

Dzisiejszy chory to trędowaty, który stanął w pokorze przed Jezusem, ukorzył się i zdał się na wolę Boga. Jego prośba była bezpośrednia i pełna wiary. A Jezus o nic nie pytał, tylko uzdrowił śmiertelnie chorego człowieka.

Jezus oczekuje od nas pełnienia woli Ojca. To jest to, co sam uczynił, oddając swoje życie na Krzyżu. Chce, abyśmy czynami, a nie tylko słowami, potwierdzili naszą wiarę i oddanie Bogu. Samo słuchanie Słowa nie zapewnia nam trwałego fundamentu wiary, zwłaszcza gdy pojawiają się przeciwności. Słuchanie i urzeczywistnianie ich w naszym życiu pozwala mieć nadzieję na wejście do królestwa niebieskiego.