Kochamy Jezusa?

Prawdziwe źródło naszego życia to Bóg. Bóg daje nam życie i dba o nie, tak jak rolnik o swoje winorośle. Jednak winorośl, która usycha, bo odłącza się od drzewa, jest skazana na przegraną. Również człowiek, który odchodzi od Boga, nie chce być w przyjaźni z Bogiem, przegrywa swoje życie. Powoli staje się ono trudne, brzydkie, pozbawione dobra i nieszczęśliwe.

Pan Jezus mówi do nas dziś o swoim odejściu. Czym jest to odejście? To nie takie zwyczajne „pójście sobie”. Pan Jezus mówi o pójściu do swojego Ojca, do miejsca, gdzie wszyscy kiedyś pójdziemy. Budujące jest to, że pomimo wstąpienia do nieba Pan Jezus jest wciąż z nami. Nie chodzi po ziemi teraz tak jak my, ale jest duchem. Wielka to tajemnica, ale przecież my wszyscy tajemnice lubimy.

Pierwotny Kościół składał się z Żydów takich samych jak inni, którzy jednak uwierzyli w Jezusa posłanego przez Boga. Pierwsi nawróceni poganie w Azji Mniejszej nazywani byli prozelitami. Przyjmując chrześcijaństwo, w początkach Kościoła prawdopodobnie poddawali się oni prawu obrzezania praktykowanemu w judaizmie i asymilowali się kulturowo z Izraelem. Wśród młodych chrześcijan powstaje poważny spór, czy zwyczaj ten jest konieczny wśród nawracających się pogan, bo przecież zostali oni „usprawiedliwieni przez wiarę w Jezusa Chrystusa” (Dz 13, 39). Dla wszystkich ludzi bez wyjątku bramą do zbawienia jest łaska Chrystusa, a nie regionalne tradycje i zwyczaje. Paweł i Barnaba udają się do Jerozolimy, by omówić i rozwiązać tę kwestię ze Wspólnotą-Matką. Apostołowie obecni w tym mieście inaugurują pierwszy sobór Kościoła. Dzisiejszy fragment z Dziejów pozwala nam zobaczyć, jak poważnie podchodzili do spraw tradycji pierwsi świadkowie Chrystusa i nasi nauczyciele wiary!

Paweł po ukamienowaniu w Listrze poszedł z Barnabą do Derbe, gdzie spokojnie głosili Ewangelię, już bez sprzeciwu ze strony Żydów. Stamtąd wyruszył w drogę powrotną, odwiedzając wspólnoty chrześcijańskie, które wcześniej zakładał. Umacniał je w ten sposób w wierze. Ustanawiał im też starszych. Dokonywało się to „wśród modlitw i postów”, a potem polecano ich Panu. Charakterystyczne jest to, że ustanawiali ich Apostołowie, a dokonywali tego w czasie liturgii sprawowanej w danym Kościele.

Tak wzrastał Kościół Chrystusowy.

Nowe życie dane nam w sakramencie chrztu św. uzdalnia nas do nieustannego trwania w naszym Zbawicielu, Jezusie Chrystusie. Mamy stać się Jego uczniami, tzn. uczyć się od Niego relacji do Ojca i do każdego człowieka. Od tego też zależy owocność naszego życia. Nic dobrego bowiem bez Jezusa nie możemy uczynić. Trwając w Jego słowie, nieustannie je rozważając i wprowadzając w praktykę, zostajemy wysłuchani w naszych modlitwach. Jest to naprawdę Dobra Nowina.

Bóg stworzył nas, abyśmy przeżyli nasze życie owocnie. Gdy czujemy się spełnieni, to jednocześnie mamy poczucie sensu w życiu. Dla osoby wierzącej celem, do którego powinna dążyć, jest „trwanie w Bogu”. To dzięki jedności ze Stwórcą jesteśmy w stanie właściwie ukierunkować swoje pragnienia i wydać w życiu konkretne owoce. To „trwanie w Bogu” nie jest stylem życia przeznaczonym jedynie dla mnichów i mniszek. Chodzi tu tylko o to, abyśmy żyli zgodnie z naszym życiowym powołaniem, w harmonii przeżywając to, co ludzkie, i to, co boskie.