Kościół

Środa, V Tydzień Wielkanocny, rok I, Dz 15,1-6

W Antiochii niektórzy przybysze z Judei nauczali braci: «Jeżeli się nie poddacie obrzezaniu według zwyczaju Mojżeszowego, nie możecie być zbawieni». Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do apostołów i starszych. Wysłani przez Kościół, szli przez Fenicję i Samarię, sprawiając wielką radość braciom opowiadaniem o nawróceniu pogan. Kiedy przybyli do Jeruzalem, zostali przyjęci przez Kościół, apostołów i starszych. Opowiedzieli też, jak wielkich rzeczy Bóg przez nich dokonał. Lecz niektórzy nawróceni ze stronnictwa faryzeuszów oświadczyli: «Trzeba ich obrzezać i zobowiązać do przestrzegania Prawa Mojżeszowego». Zebrali się więc apostołowie i starsi, aby rozpatrzyć tę sprawę.

 

Kiedy doszło do niemałych sporów i roztrząsań między nimi a Pawłem i Barnabą, postanowiono, że Paweł i Barnaba, i jeszcze kilku spośród nich udadzą się w sprawie tego sporu do Jeruzalem, do apostołów i starszych.

Kościół Dziejów Apostolskich jest pełen entuzjazmu, zaangażowania, działania ogromnej łaski. Jest to też wspólnota, która wszystkiego się uczy, wszystko robi „po raz pierwszy”. Kiedy przeżywa dylematy, spory, kiedy uczy się, jak to rozstrzygać, czym się kierować, punktem odniesienia staje się wspólnota w Jerozolimie i słowo Apostołów. 

To pokazuje, że w tym Kościele punktem odniesienia jest nauka Apostołów, a nie widzimisię kogokolwiek.

Ten fragment jest też dowodem na to, że pierwszy Kościół nie był wolny od „niemałych” sporów, że to nie jest przypadłość naszych czasów. 

Obyśmy wzorowali się na pierwotnym Kościele nie tylko w tym, że spory się pojawiają, ale brali przykład, jak je przeżywać.