Kościół zbudowany na fundamencie Apostołów

Czwartek, Święto św. Bartłomieja, apostoła (24 sierpnia), rok I, Ap 21,9b-14

Anioł tak odezwał się do mnie: «Chodź, ukażę ci Oblubienicę, Małżonkę Baranka». I uniósł mnie w zachwyceniu na górę wielką i wyniosłą, i ukazał mi Miasto święte – Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga. Źródło jego światła podobne do kamienia drogocennego, jakby do jaspisu o przejrzystości kryształu: Miało ono mur wielki i wysoki, miało dwanaście bram, a na bramach – dwunastu aniołów i wypisane imiona, które są imionami dwunastu szczepów synów Izraela. Od wschodu trzy bramy i od północy trzy bramy, i od południa trzy bramy, i od zachodu trzy bramy. A mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka.

 

Symbolika dwunastu kamieni to w pewnym sensie metafora Kościoła zbudowanego na fundamencie dwunastu Apostołów. Budowa Nowego Jeruzalem to wkład w kontynuowanie dzieła rozpoczętego przez Apostołów, a każdy z nas przyczynia się choćby w niewielkim stopniu do tej budowy. Liczba dwanaście, tak często pojawiająca się w tym czytaniu, ma nam uświadomić naszą łączność z pokoleniami, które nas poprzedziły. Imiona Apostołów wypisane czy też wyryte w kamieniu nawiązują do wszystkich tych, których imiona przynależą do Baranka.

Czyż nie jest budujące mieć świadomość, że i moje imię zostało dołączone do tych, którzy zostali wymienieni w gronie wszystkich pokoleń do Niego należących?