Ks. Władysław Stasik SCJ, homilia na Nd Chrztu Pańskiego

Gdy lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w sercach co do Jana, czy nie jest on Mesjaszem, on tak przemówił do nich: „Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem”. Kiedy cały lud przystępował do chrztu, Jezus także przyjął chrzest. A gdy się modlił, otworzyło się niebo i Duch Święty zstąpił na Niego w postaci cielesnej niby gołębica, a z nieba odezwał się głos: Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie. (Łk 3,15-16.21-22)

Objawienie Bóstwa Jezusa
Chrzest Pana Jezusa w Jordanie miał miejsce przed rozpoczęciem Jego publicznej działalności. Przyjście Syna Bożego na ziemię w ludzkim ciele, było nieznane ludziom, z wyjątkiem Maryi, Matki Jego i św. Józefa. Od urodzenia Pana Jezusa w Betlejem, aż do Jego chrztu w Jordanie, upłynęło prawie 30 lat. W czasie chrztu Jezusa w Jordanie, Jan Chrzciciel i jego uczniowie dowiedzieli się bezpośrednio od Boga, że Jezus jest Synem Bożym. W czasie tego chrztu, Bóg dokonał publicznego przedstawienia Swojego Syna słowami: „Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie”.

Chrzest Pański jest drugą odsłoną Objawienia Pańskiego, ukazującą wyraźnie, że Jezus, Mesjasz wszystkich ludzi jest prawdziwym Synem Bożym w ludzkim ciele, jest Wcielonym Synem Bożym. Trzecia odsłona Objawienia Pańskiego dokona się w Kanie Galilejskiej, gdy Pan Jezus uczyni pierwszy cud przemiany wody w wino. Ten cud ukazuje nam, że Jezus, Mesjasz wszystkich ludzi, Wcielony Syn Boży, jest równy mocą i chwałą Bogu Ojcu. Wszystkie cuda Starego Testamentu nie były cudami Mojżesza lub Proroków, lecz były cudami dokonanymi przez Boga, a Mojżesz i Prorocy byli jakby narzędziami w ręku Boga. Pan Jezus dokonując własną mocą cudu w Kanie Galilejskiej, ukazał, że jest równy Bogu Ojcu mocą i chwałą.

Chrzest Jana Chrzciciela i sakrament Chrztu świętego, ustanowiony przez Jezusa Chrystusa
Według księgi Dziejów Apostolskich, św. Paweł tak mówi o chrzcie św. Jana Chrzciciela: „Jan udzielał chrztu nawrócenia, zachęcając ludzi, aby uwierzyli w Tego, który przyjdzie po nim, to jest w Jezusa”.(Dz. 19,4) Jan Chrzciciel żył na pustyni z dużą grupa uczniów; niektórzy jego uczniowie przechodzili od niego do Pana Jezusa, gdy Jezus rozpoczął działalność publiczną. Do Jana Chrzciciela przychodziło każdego dnia dużo ludzi; jedni przychodzili do niego, aby posłuchać jego nauczania, inni by poprosić go o porady, dotyczące ich życia osobistego. Ludziom, którzy pragnęli razem z Janem żyć na pustyni, w oczekiwaniu na przyjście Mesjasza, Jan udzielał chrztu w Jordanie. Jego chrzest był rytem przyjęcia do grona jego uczniów, przyjęcia do jego szkoły duchowej. Jan sprzeciwiał się udzieleniu chrztu Panu Jezusowi, gdyż mniemał, że Jezus pragnie stać się jego uczniem i czekać razem z innymi na przyjście Mesjasza. Tak przedstawia to św. Mateusz w swojej Ewangelii. (Mt 3,13-14).

Tekst ustanowienia sakramentu Chrztu świętego, zapisany jest na końcu Ewangelii św. Mateusza: „A jedenastu udało się do Galilei w stronę góry wyznaczonej przez Jezusa. Kiedy Go zobaczyli, upadli na ziemię. Niektórzy jednak wątpili. A Jezus, przybliżywszy się do niech powiedział: Dana Mi jest wszelka władza na niebie i na ziemi. Idąc tedy na cały świat, czyńcie moimi uczniami ludzi ze wszystkich pokoleń, chrzcząc je w imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przy tym zachowywać wszystkiego, co wam przykazałem. A Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,16-20)

Apostołowie stali się uczniami Pana Jezusa, dzięki Jego trzyletniej pracy nad nimi. Apostołowie nigdy nie przyjmowali sakramentu Chrztu świętego z wyjątkiem św. Pawła, który był powołany na Apostoła po zmartwychwstaniu Jezusa. Pan Jezus polecił Apostołom postępować z ludźmi tak samo, jak On postępował z nimi przez trzy lata; polecił im wprowadzanie ludzi do nowego stylu żucia, zgodnego z zasadami Ewangelii. Ci, którzy staną się uczniami Jezusa, dostosowując ich życie do stylu życia Jezusa, będą mogli być ochrzczeni, czyli przyjęci oficjalnie do gminy chrześcijańskiej. Ludzie stawali się uczniami Jezusa poprzez przemianę ich stylu życia, poprzez „przyobleczenie się w nowego człowieka”, jak nauczał św. Paweł. W tym czasie ryt sakramentu Chrztu świętego nie był przeznaczony do stanie się uczniem Jezusa, lecz do oficjalnego przyjęcia nowego ucznia Jezusa do gminy chrześcijańskiej. Uczniem Jezusa stawał się człowiek poprzez inicjację, czyli praktyczne wprowadzenie do stylu życia chrześcijańskiego. W tym czasie główny nacisk kładziony był na inicjację, a nie na ceremonię rytu chrzcielnego.

Od roku 313, gdy religia chrześcijańską stała się jedną z religii Imperium Rzymskiego, a od roku 340 jedyną religią Imperium Rzymskiego, przesunięto akcent z inicjacji do życia chrześcijańskiego na ceremonię rytu chrzcielnego. Od tego czasu, każdy, kto przeszedł przez ceremonię rytu chrzcielnego niezależnie od tego, czy był człowiekiem dorosłym, czy niemowlęciem, uważany był za ucznia Jezusowego, za chrześcijanina. Ta sytuacja położenia nacisku na ceremonię rytu chrzcielnego, trwa w naszym Kościele katolickim do dnia dzisiejszego.

Fot. sxc.hu