Kto to jest?

Jak tylko coś zaczęło się na poważnie dziać, to zaczęły się pytania. Kto to jest?

Ciekawe są odpowiedzi. Eliasz, dawny prorok, ostatecznie świeżo stracony Jan Chrzciciel.

Dziś dzieją się cuda, a oni szukają w muzeum przeżyć religijnych swojego narodu.

Dlaczego musi to być ktoś z wielkich, dawnych świętych? Przecież nie ma reinkarnacji. Oni nie żyją.

Dlaczego tak trudno nam myśleć w kategoriach dzisiejszych. Bóg dzisiaj mówi do nas, a nie do Eliasza.

Dlaczego nikt nie powiedział - no normalne, Bóg działa pośród nas tak jak zawsze. Chwała Mu za to. Wchodzę w to!

Trochę to rozumiem. Jak sobie pomyślę, że miałbym prowadzić idealne życie to od razu intuicja mi podpowiada - nie da się.

I co wtedy? Jedni mówią, później się tym zajmę. Inni mówią, trudno czyściec. Jeszcze inni mówią, nie mam ochoty (ci są przynajmniej szczerzy).

I wtedy łatwiej powoływać się na życie wielkich świętych, niż zarażać innych swoim zapałem - bo go nie ma po prostu.

Ale skoro Bóg ma dzisiaj plan na nasze codzienne życie to chodzi mu o mnie, czy o Jana Chrzciciela?

Jeśli dzisiaj przychodzi do drzwi i kołacze, to kto ma Mu otworzyć, Eliasz?

Przecież nie ma reinkarnacji. Eliasz, Jan, prorocy już są u Tronu Boga i wielbią Majestat.

Teraz jesteśmy my. To jest nasz czas. I to są moje drzwi.

Można pogłośnić telefon, żeby youtube zagłuszył pukanie - dobre słuchawki teraz robią, takie douszne.

Ale i tak, prędzej czy później, idąc przez korytarz - w drodze do kuchni, albo do łazienki - usłyszę pukanie.

Bo to są moje drzwi.