Kubek wody

Przepasane biodra, a więc kompletne ubranie oraz zapalone pochodnie, to symbol najwyższego stopnia gotowości w oczekiwaniu na spotkanie tego, który miał przyjść. Tak kiedyś czuwali słudzy na swojego pana. Słuchając tych słów, my już wiemy, że ta gotowość ma cechować każdego chrześcijanina. Czym jednak dla nas będą przepasane biodra i płonące pochodnie? To bez wątpienia stan łaski uświęcającej. To gotowość na spotkanie z Panem przychodzącym w darze Komunii Świętej.

Są takie rzeczy, na które jesteśmy gotowi w każdej chwili… I takie, które nieustannie odkładamy na później, twierdząc, że trzeba się do nich lepiej przygotować. Konkretnym wyznacznikiem gotowości na przyjście Jezusa jest nasza gotowość do modlitwy.

Słowo klucz to „razem”. Bóg w akcji ratunkowej człowieka nie rzuca koła ratunkowego, nie krzyczy: „weź”, „szybciej”, „musisz sobie poradzić”. Bóg „wskakuje” w swoim Synu do jeziora grzechu, w którym człowiek tonie, i sam ratuje, holuje człowieka do brzegu wolności, nawet kosztem życia Jego Jedynego Syna.

Ojciec wybrał przyszłość dla Syna – zmiażdżenie, cierpieniem i uśmiercenie za ludzkie, a więc i moje grzechy. To jest jedyny sposób Synowskiej „płodności” – ujrzenia potomstwa, które zrodzi i ocali. Niekiedy ucieka nam z myśli Ojciec. Skupiamy się na Synu, na Jego męce, krzyżu, cierpieniu. I dobrze. Zapominamy, że przecież to był pomysł Ojca, który nie znalazł lepszego sposobu na nasze ocalenie. Innego niż okrutna męka i haniebna śmierć nie wybrał. Innego niż zmartwychwstanie nie wymyślił.

Pan chce zaprosić Ciebie i mnie do stołu, na ucztę, gdzie sam Pan Młody będzie nas gościł.

Bóg zna nas i wie, że trudno jest czuwać przy Nim dzień i noc. Troski, radości, czasem niewinne lenistwo wkradają się do naszego życia i dlatego dzisiejsza Ewangelia jest tak ważna.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus ostrzega przed chciwością. Chęć gromadzenia i nabywania nowych rzeczy nie jest nam obca. To wielka słabość naszych serc. Chcemy mieć coraz więcej, często więcej, niż potrzebujemy, a jeszcze wszystko zachowujemy dla siebie. Ziemskie sprawy tak mocno nas angażują, że nasze myśli cały czas wokół nich krążą i dlatego nie starcza nam czasu dla Pana Boga. I zamieniamy to, co najważniejsze, na coś, co przeminie. Bóg to widzi i bardzo Go to boli.