Lekarz serc

Słowo daje nam dzisiaj przykład dwóch osób, które po ludzku patrząc, są w sytuacji bez wyjścia: ojca, któremu umarło dziecko, i kobietę, która choruje od 12 lat i... końca nie widać. Co można zrobić, kiedy dotyka nas śmierć najbliższej osoby? Co można zrobić, gdy wydeptało się ścieżki do wszystkich lekarzy i wydało cały majątek, by być zdrowym? Po ludzku nic, tylko płakać... Ale jest jeszcze wiara. I to właśnie dzięki niej przełożony synagogi może cieszyć się żywą córeczką, a kobieta cierpiąca na krwotok wolnością od swej dolegliwości. Oboje mieli wiarę Abrahama, która wierzy wbrew wszelkiej nadziei.

Każdy z nas w swoim życiu doświadcza tak wiele trudności i rozmaitych cierpień na duszy i ciele. Ale jest jeden Człowiek posłany przez Boga, który może przemienić to, co po ludzku wydaje się nam niemożliwe.

Właśnie w takiej beznadziejnej sytuacji znalazł się przełożony synagogi. Przychodzi wtedy do Jezusa i mówi: "Panie, włóż na nią rękę, a żyć będzie".

Przymierze z Bogiem to prawie jak ślub. „Prawie” jest tu słowem kluczem. Bo dzisiaj ślub nie znaczy już: zawsze wierność, nierozerwalność, uczciwość, miłość, i to do śmierci. Ale Bóg nie kocha w zależności od tego, jakie są czasy, jakie przyzwyczajenia, moda. Bóg kocha zawsze tak samo.

W każdym czasie Bóg uruchamia misję ratowniczą, posyłając do nas ludzi, którzy w Jego imieniu przynoszą słowo ocalenia. Są to zarówno zakonni, duchowni, jak i świeccy. Czasami ratuje przez usłyszany fragment z Biblii, przez kazanie, przez słowo wypowiedziane mimochodem przez napotkaną osobę. Bóg kompletnie może zmienić wszystko. Ostateczna jednak decyzja zawsze należy do mnie.

Dzisiejsza Ewangelia pełna jest cudów. Pan Jezus uzdrawia najpierw cierpiącą od dwunastu lat na krwotok kobietę, a następnie umierającą dziewczynkę, córkę zwierzchnika synagogi. To bardzo przejmujące sceny. Trudno uwierzyć, że zdarzyły się naprawdę. A jednak.

Ludzie z Nazaretu myśleli, że już wszystko wiedzą o „Synu Maryi, bracie Jakuba, Judy i Szymona”. Ich nieprzychylne nastawienie do Jezusa nie pozwoliło im otworzyć swoich serc na Bożą Miłość. Nie chcieli przyjąć Słowa Bożego, choć dziwili się mądrości i cudom, które czynił Syn Maryi w ich obecności. Jednak nie było w nich aż tak silnej wiary, aby porzucić wszystkie swoje uprzedzenia, oceny czy osądy i zawierzyć Bożej Miłości, którą jest sam Jezus.