List przed Jubileuszem NSPJ

       Rocznica ta będzie obchodzona 6 lutego 2015 roku. Zbliżający się jubileusz ustanowienia tej uroczystości zasługuje nie tylko na okolicznościowe wspomnienie, ale przede wszystkim na zachętę, aby nabożeństwo do Bożego Serca było obecnie głębiej prze­żywane i wpływało na pobożność oraz życie duchowe wiernych. Chodzi o to, aby nastąpiło jego ożywienie oraz zostały podjęte próby jego aktualizacji we współczesnej sytuacji człowieka i Ko­ścioła. Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa wpływało bardzo mocno na życie duchowe chrześcijan w Kościele, zwłaszcza w Polsce.

       Kult Serca Jezusowego ma bardzo długą historię. Swój początek ma on na Kalwarii. To tam po przebiciu boku Chrystusa rozpoczęły się kontemplacja otwartego Serca Pana Jezusa. Pierwszymi, którzy patrzyli na przebity bok Chrystusa i Jego otwarte Serce, byli Matka Najświętsza, św. Jan Apostoł i pobożne niewiasty. Oni też należą do pierwszych czcicieli tego Serca i oni zapoczątkowali Jego kontemplację, która trwa aż do naszych czasów. Od tego momentu, już przez XX wieków, cały Kościół, a zwłaszcza ojcowie Kościoła, mistycy i pobożne dusze, pochyla się nad człowieczeństwem Chrystusa w Jego punkcie najważniejszym - nad Jego Sercem.

       Papież Pius XII w encyklice HAURIETIS AQUAS - poświęconej temu kultowi - napisał, że „swój prze­dziwny rozwój zawdzięcza on doskonałemu zharmonizowaniu z istotą chrześcijaństwa, które jest religią miłości". Napisał także, że ten kult nie zjawił się nagle, ani na skutek prywatnych objawień, lecz stanowi spontaniczny wykwit wiary i gorącej pobożności, którą ludzie żywili względem Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Objawienia te „mają jednak swoje znaczenie polegające na tym, że Chrystus Pan, ukazując w nich swoje Serce Najświętsze, chciał w niezwykły i wyjątkowy sposób zwrócić umysły ludzkie ku kontemplacji i czci tajemnicy miłości, którą miłosierny Bóg okazał wzglę­dem rodzaju ludzkiego".

       W tych objawieniach Pan Jezus zażądał specjalnego święta ku czci swojego Serca. To życzenie sta­nowiło zasadniczy punkt objawień św. Małgorzaty Marii. Podczas ostatniego z „czterech wielkich objawień" w 1675 roku Chrystus Pan odsłonił przed nią swe Serce, wskazując na miłość, za którą jednak ludzie odpłacają Mu obojętnością i niewdzięcznością. Celem wynagrodzenia za te zniewagi należy ustanowić święto ku czci Jego Serca w piątek po oktawie Bożego Ciała. Zanim jednak to ży­czenie Pana Jezusa zostało spełnione, upłynęło aż 90 lat. Siostry wizytki, począwszy od 1687 roku, podejmowały kilkakrotnie starania w Rzymie o ustanowienie tego święta, lecz nigdy nie otrzymały na nie zgody. Z podobnymi prośbami zwracali się do Stolicy Apostolskiej różni biskupi, królowie oraz bractwa Serca Jezusowego. Prośby te pozostawały jednak bez pozytywnej odpowiedzi. Mimo tego kult ten rozpowszechniał się szeroko nie tylko w Europie, ale i w krajach misyjnych. Trzeba było czekać aż do 1765 roku, kiedy to Episkopat Polski przedłożył papieżowi Klemensowi XIII proś­bę o ustanowienie liturgicznego święta Serca Jezusowego i zatwierdzenie odpowiedniego oficjum, a także formularza mszy świętej. Ta prośba nazywana jest Memoriałem Episkopatu Polski. Na tę prośbę polskich biskupów papież Klemens XIII odpowiedział pozytywnie, pozwalając na to święto, ale tylko dla Polski i arcybractwa Serca Jezusowego w Rzymie. Ta prośba naszych biskupów była punktem zwrotnym w oficjalnych dziejach nabożeństwa do Bożego Serca. Gdy Polska taką zgodę otrzymała, wkrótce to liturgiczne święto zostało wprowadzone przez różne kraje i diecezje. Nabra­ło ono wymiaru uniwersalnego.

       Zbliżający się jubileusz 250. rocznicy ustanowienia tego liturgicznego święta to bardzo ważne wy­darzenie w życiu Kościoła. Jest ono ważne z dwóch powodów. Pierwszy dotyczy przede wszystkim nas, Polaków, bo jest on przypomnieniem polskiego wkładu w ustanowienie tego święta. Święty Jan Paweł II uczył, że Polska jest drugą ojczyzną kultu Serca Jezusowego. Francja jest pierwszą oj­czyzną tego kultu, bo tam miały miejsce objawienia Serca Jezusowego. Polska jest drugą ojczyzną, bo polscy biskupi wyprosili u Stolicy Apostolskiej ustanowienie tego święta. Przez to przyczynili się do rozwoju liturgicznego kultu w całym Kościele i kult ten nabrał charakteru powszechnego. Kościół w Polsce odegrał tu uprzywilejowaną rolę w przyjęciu i rozszerzeniu nabożeństwa do Serca Jezusowego. Słusznie więc możemy się chlubić, że Polska stała się drugą ojczyzną tego kultu i że niejako wniosła go jako wiano do dziedzictwa pobożności chrześcijańskiej. Drugi powód to po­wszechne znaczenie tego nabożeństwa w Kościele i jego wpływ na życie oraz pobożność wiernych. To zatwierdzenie było aktem Kościoła, czyli najwyższą formą aprobaty tej duchowości i pobożności. Ustanowienie tego święta przyczyniło się do ożywienia pobożności katolików. To nabożeństwo sta­ło się uprzywilejowaną szkołą świętości. Dowodem na to są święci i błogosławieni ostatnich dwóch wieków. Najlepszym tego przykładem są dwaj święci papieże, ostatnio kanonizowani: św. Jan XXIII i św. Jan Paweł II. Byli oni wychowani i ukształtowani w szkole Serca Jezusowego.„Wiele owoców przyniosło nabożeństwo pierwszych piątków miesiąca" - stwierdził św. Jan Pa­weł  II. Wiemy, że tak było zwłaszcza w naszej ojczyźnie. W przeszłości przynosiły one wiele błogo­sławionych owoców duchowych, tak w życiu poszczególnych katolików, jak i parafii, a także całej naszej ojczyzny. Również i dzisiaj powinny one przynosić podobne owoce. Ożywieniu pierwszych piątków miesiąca ma służyć rozpoczęta nowenna przed zbliżającym się jubileuszem. Powinniśmy się starać nie tylko pobożnie nadal je przeżywać, ale i zachęcać do tego innych. Oby w każdy pierw­szy piątek miesiąca nasze świątynie wypełniały się czcicielami Serca Jezusowego, by w nich były składane hołdy miłości i wynagrodzenia Bożemu Sercu. Praktyka pierwszych piątków miesiąca, czy powrót do tej praktyki, niech będzie głównym postanowieniem każdego z nas z okazji zbliżającego się jubileuszu. Przeżywany obecnie jubileusz może stać się dobrą okazją do ożywienia tego nabo­żeństwa i jego aktualizacji. Właściwie ten kult pozostaje ciągle wspaniałym środkiem rozwoju mi­łości człowieka do Boga i kształtowania jego serca. W ten sposób będzie przynosił wiele realnych owoców w życiu poszczególnych ludzi czy wspólnot kościelnych. „Człowiek roku 2000 potrzebuje Serca Chrystusa, aby poznawać Boga i samego siebie; potrzebuje Go, aby budować cywilizację mi­łości" - uczył św. Jan Paweł II.

Drodzy Bracia i Siostry, Czciciele Serca Pana Jezusa - niech uroczystość Chrystusa Króla Wszech­świata będzie okazją do ponownego oddania się Najświętszemu Sercu Jezusowemu i do jeszcze głębszego i gorliwszego praktykowania nabożeństwa ku Niemu.

Niech Serce Zbawiciela wam błogosławi i otacza swoją miłością!

Sercański Ośrodek Krzewienia Kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa

WSZĘDZIE KOCHANE NIECH BĘDZIE - NAJŚWIĘTSZE SERCE JEZUSA!

List do wiernych z okazji 250. rocznicy ustanowienia liturgicznego święta NSPJ

Do odczytania w uroczystość Chrystusa Króla

Drodzy Bracia i Siostry! Drodzy Czciciele Najświętszego Serca Jezusowego!

       W wielu parafiach naszej ojczyzny rozpoczęła się 6 czerwca br. nowenna dziewięciu pierwszych piątków miesiąca jako przygotowanie do jubileuszu 250. rocznicy ustanowienia liturgicznego świę­ta Najświętszego Serca Pana Jezusa. Rocznica ta będzie obchodzona 6 lutego 2015 roku. Zbliżający się jubileusz ustanowienia tej uroczystości zasługuje nie tylko na okolicznościowe wspomnienie, ale przede wszystkim na zachętę, aby nabożeństwo do Bożego Serca było obecnie głębiej prze­żywane i wpływało na pobożność oraz życie duchowe wiernych. Chodzi o to, aby nastąpiło jego ożywienie oraz zostały podjęte próby jego aktualizacji we współczesnej sytuacji człowieka i Ko­ścioła. Nabożeństwo do Serca Pana Jezusa wpływało bardzo mocno na życie duchowe chrześcijan w Kościele, zwłaszcza w Polsce.

       Kult Serca Jezusowego ma bardzo długą historię. Swój początek ma on na Kalwarii. To tam po przebiciu boku Chrystusa rozpoczęły się kontemplacja otwartego Serca Pana Jezusa. Pierwszymi, którzy patrzyli na przebity bok Chrystusa i Jego otwarte Serce, byli Matka Najświętsza, św. Jan Apostoł i pobożne niewiasty. Oni też należą do pierwszych czcicieli tego Serca i oni zapoczątkowali Jego kontemplację, która trwa aż do naszych czasów. Od tego momentu, już przez XX wieków, cały Kościół, a zwłaszcza ojcowie Kościoła, mistycy i pobożne dusze, pochyla się nad człowieczeństwem Chrystusa w Jego punkcie najważniejszym - nad Jego Sercem.

       Papież Pius XII w encyklice HAURIETIS AQUAS - poświęconej temu kultowi - napisał, że „swój prze­dziwny rozwój zawdzięcza on doskonałemu zharmonizowaniu z istotą chrześcijaństwa, które jest religią miłości". Napisał także, że ten kult nie zjawił się nagle, ani na skutek prywatnych objawień, lecz stanowi spontaniczny wykwit wiary i gorącej pobożności, którą ludzie żywili względem Jezusa Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. Objawienia te „mają jednak swoje znaczenie polegające na tym, że Chrystus Pan, ukazując w nich swoje Serce Najświętsze, chciał w niezwykły i wyjątkowy sposób zwrócić umysły ludzkie ku kontemplacji i czci tajemnicy miłości, którą miłosierny Bóg okazał wzglę­dem rodzaju ludzkiego".

       W tych objawieniach Pan Jezus zażądał specjalnego święta ku czci swojego Serca. To życzenie sta­nowiło zasadniczy punkt objawień św. Małgorzaty Marii. Podczas ostatniego z „czterech wielkich objawień" w 1675 roku Chrystus Pan odsłonił przed nią swe Serce, wskazując na miłość, za którą jednak ludzie odpłacają Mu obojętnością i niewdzięcznością. Celem wynagrodzenia za te zniewagi należy ustanowić święto ku czci Jego Serca w piątek po oktawie Bożego Ciała. Zanim jednak to ży­czenie Pana Jezusa zostało spełnione, upłynęło aż 90 lat. Siostry wizytki, począwszy od 1687 roku, podejmowały kilkakrotnie starania w Rzymie o ustanowienie tego święta, lecz nigdy nie otrzymały na nie zgody. Z podobnymi prośbami zwracali się do Stolicy Apostolskiej różni biskupi, królowie oraz bractwa Serca Jezusowego. Prośby te pozostawały jednak bez pozytywnej odpowiedzi. Mimo tego kult ten rozpowszechniał się szeroko nie tylko w Europie, ale i w krajach misyjnych. Trzeba było czekać aż do 1765 roku, kiedy to Episkopat Polski przedłożył papieżowi Klemensowi XIII proś­bę o ustanowienie liturgicznego święta Serca Jezusowego i zatwierdzenie odpowiedniego oficjum, a także formularza mszy świętej. Ta prośba nazywana jest Memoriałem Episkopatu Polski. Na tę prośbę polskich biskupów papież Klemens XIII odpowiedział pozytywnie, pozwalając na to święto, ale tylko dla Polski i arcybractwa Serca Jezusowego w Rzymie. Ta prośba naszych biskupów była punktem zwrotnym w oficjalnych dziejach nabożeństwa do Bożego Serca. Gdy Polska taką zgodę otrzymała, wkrótce to liturgiczne święto zostało wprowadzone przez różne kraje i diecezje. Nabra­ło ono wymiaru uniwersalnego.

       Zbliżający się jubileusz 250. rocznicy ustanowienia tego liturgicznego święta to bardzo ważne wy­darzenie w życiu Kościoła. Jest ono ważne z dwóch powodów. Pierwszy dotyczy przede wszystkim nas, Polaków, bo jest on przypomnieniem polskiego wkładu w ustanowienie tego święta. Święty Jan Paweł II uczył, że Polska jest drugą ojczyzną kultu Serca Jezusowego. Francja jest pierwszą oj­czyzną tego kultu, bo tam miały miejsce objawienia Serca Jezusowego. Polska jest drugą ojczyzną, bo polscy biskupi wyprosili u Stolicy Apostolskiej ustanowienie tego święta. Przez to przyczynili się do rozwoju liturgicznego kultu w całym Kościele i kult ten nabrał charakteru powszechnego. Kościół w Polsce odegrał tu uprzywilejowaną rolę w przyjęciu i rozszerzeniu nabożeństwa do Serca Jezusowego. Słusznie więc możemy się chlubić, że Polska stała się drugą ojczyzną tego kultu i że niejako wniosła go jako wiano do dziedzictwa pobożności chrześcijańskiej. Drugi powód to po­wszechne znaczenie tego nabożeństwa w Kościele i jego wpływ na życie oraz pobożność wiernych. To zatwierdzenie było aktem Kościoła, czyli najwyższą formą aprobaty tej duchowości i pobożności. Ustanowienie tego święta przyczyniło się do ożywienia pobożności katolików. To nabożeństwo sta­ło się uprzywilejowaną szkołą świętości. Dowodem na to są święci i błogosławieni ostatnich dwóch wieków. Najlepszym tego przykładem są dwaj święci papieże, ostatnio kanonizowani: św. Jan XXIII i św. Jan Paweł II. Byli oni wychowani i ukształtowani w szkole Serca Jezusowego.

    „Wiele owoców przyniosło nabożeństwo pierwszych piątków miesiąca" - stwierdził św. Jan Pa­weł II. Wiemy, że tak było zwłaszcza w naszej ojczyźnie. W przeszłości przynosiły one wiele błogo­sławionych owoców duchowych, tak w życiu poszczególnych katolików, jak i parafii, a także całej naszej ojczyzny. Również i dzisiaj powinny one przynosić podobne owoce. Ożywieniu pierwszych piątków miesiąca ma służyć rozpoczęta nowenna przed zbliżającym się jubileuszem. Powinniśmy się starać nie tylko pobożnie nadal je przeżywać, ale i zachęcać do tego innych. Oby w każdy pierw­szy piątek miesiąca nasze świątynie wypełniały się czcicielami Serca Jezusowego, by w nich były składane hołdy miłości i wynagrodzenia Bożemu Sercu. Praktyka pierwszych piątków miesiąca, czy powrót do tej praktyki, niech będzie głównym postanowieniem każdego z nas z okazji zbliżającego się jubileuszu. Przeżywany obecnie jubileusz może stać się dobrą okazją do ożywienia tego nabo­żeństwa i jego aktualizacji. Właściwie ten kult pozostaje ciągle wspaniałym środkiem rozwoju mi­łości człowieka do Boga i kształtowania jego serca. W ten sposób będzie przynosił wiele realnych owoców w życiu poszczególnych ludzi czy wspólnot kościelnych. „Człowiek roku 2000 potrzebuje Serca Chrystusa, aby poznawać Boga i samego siebie; potrzebuje Go, aby budować cywilizację mi­łości" - uczył św. Jan Paweł II.

    Drodzy Bracia i Siostry, Czciciele Serca Pana Jezusa - niech uroczystość Chrystusa Króla Wszech­świata będzie okazją do ponownego oddania się Najświętszemu Sercu Jezusowemu i do jeszcze głębszego i gorliwszego praktykowania nabożeństwa ku Niemu.

      Niech Serce Zbawiciela wam błogosławi i otacza swoją miłością!

Sercański Ośrodek Krzewienia Kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa

Lublin