Miejsce mojego życia

Poniedziałek, XIV Tydzień Zwykły, rok I, Rdz 28,10-22a

Kiedy Jakub, wyszedłszy z Beer-Szeby, wędrował do Charanu, trafił na jakieś miejsce i tam się zatrzymał na nocleg, gdyż słońce już zaszło. Wziął więc z tego miejsca kamień i podłożył go sobie pod głowę, układając się do snu na tym właśnie miejscu. We śnie ujrzał drabinę opartą na ziemi, sięgającą swym wierzchołkiem nieba, oraz aniołów Bożych, którzy się wspinali i schodzili po niej na dół. A oto Pan stał nad nim i mówił: «Ja jestem Pan, Bóg twego ojca, Abrahama, i Bóg Izaaka. Ziemię, na której leżysz, oddaję tobie i twemu potomstwu. A potomstwo twe będzie tak liczne jak proch ziemi, ty zaś rozprzestrzenisz się na zachód i na wschód, na północ i na południe; wszystkie plemiona ziemi otrzymają błogosławieństwo przez ciebie i przez twych potomków. Ja jestem z tobą i będę cię strzegł, gdziekolwiek się udasz; a potem sprowadzę cię do tego kraju. Bo nie opuszczę cię, dopóki nie spełnię tego, co ci obiecuję». A gdy Jakub zbudził się ze snu, pomyślał: «Prawdziwie Pan jest na tym miejscu, a ja nie wiedziałem». I zdjęty trwogą rzekł: «O, jakże miejsce to przejmuje grozą! Prawdziwie jest to dom Boga i brama do nieba!» Wstawszy więc rano, wziął ów kamień, który podłożył sobie pod głowę, postawił go jako stelę i rozlał na jego wierzchu oliwę. I dał temu miejscu nazwę Betel. – Natomiast pierwotna nazwa tego miejsca była Luz. Po czym złożył taki ślub: «Jeżeli Pan Bóg będzie ze mną, strzegąc mnie w drodze, w którą wyruszyłem, jeżeli da mi chleb do jedzenia i ubranie do okrycia się i jeżeli wrócę szczęśliwie do domu mego ojca, Pan będzie moim Bogiem. Ten zaś kamień, który postawiłem jako stelę, będzie domem Boga».

 

Jakub podczas życiowej wędrówki do ziemi obiecanej przez Boga doświadcza, jak bardzo jego życie, miejsce, w którym jest, związane są z Bogiem. 

Gdziekolwiek jestem, jest to miejsce spotkania Boga, doświadczenia, że Bóg chce być ze mną zawsze i wszędzie. Miejsce mojego życia, mojej codzienności jest przestrzenią, w której chce i objawia się Bóg. Nie zawsze to wiem, nie zawsze to czuję, widzę. Może dlatego, że mam jakieś oczekiwania i wyobrażenia, jak powinno to wyglądać. Tymczasem wcale tak nie musi być. Bóg nie musi mi się objawiać na mój sposób. 

Codzienność jest drabiną, po której schodzi do mojego życia Pan Bóg. Taka jest prawda, niezależnie od tego, czy to widzę, czuję, wiem.