Miejsce pustynne

Czwartek, Św. Antoniego, opata (17 stycznia), rok I, Mk 1,40-45

Pewnego dnia przyszedł do Jezusa trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go: "Jeśli zechcesz, możesz mnie oczyścić". A Jezus, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i rzekł do niego: "Chcę, bądź oczyszczony". Zaraz trąd go opuścił, i został oczyszczony. Jezus surowo mu przykazał i zaraz go odprawił, mówiąc mu: "Bacz, abyś nikomu nic nie mówił, ale idź, pokaż się kapłanowi i złóż za swe oczyszczenie ofiarę, którą przepisał Mojżesz, na świadectwo dla nich". Lecz on po wyjściu zaczął wiele opowiadać i rozgłaszać to, co zaszło, tak że Jezus nie mógł już jawnie wejść do miasta, lecz przebywał w miejscach pustynnych. A ludzie zewsząd schodzili się do Niego.

 

„Lecz Jezus przebywał w miejscach pustynnych.” Miejsce pustynne dla Jezusa to najlepsza sposobność karmienia swojego zjednoczenia z Ojcem. Cudowne uzdrowienia są bardzo wymownym znakiem Jezusowej więzi z Nim i sposobem na prowadzenie człowieka do odkrycia tego najważniejszego faktu – nieskończonej miłości Boga do człowieka, do każdego(ej) z nas.

Duchu Święty, ucz nas zdolności przybywania na miejscu pustynnym w celu pogłębiania życiodajnej relacji z Bogiem.