Mienie

Poniedziałek, Św. Ignacego Antiocheńskiego, biskupa i męczennika (17 października), rok II, Łk 12,13-21

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia». I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga».

 

Jakie to wydaje się proste: uwierzyć, że moje życie nie zależy od tego, co posiadam. Tylko tyle. A jednak zbyt często jest to „aż tyle”.

I chociaż znamy słowa Jezusa, to jakże trudno nam nimi żyć. Jakże trudno nie być chciwym na wszystko to, co niezbędne nam do życia, ale i na przyjemności czy zdrowie. Jakże trudno więc dzielić się tym, co posiadamy, z innymi: tym, co niezbędne dla naszego życia, ale i przyjemnościami czy własnym życiem…