Miłość Boga źródłem światła

„Paweł przemówił (…): nam została przekazana nauka o tym zbawieniu, bo mieszkańcy Jeruzalem i ich zwierzchnicy nie uznali Jezusa”.

Paweł staje w synagodze w Antiochii Pizydyjskiej jako świadek, jako ten, który doświadczył spotkania, „przekazano mu naukę”. Wie doskonale, że nie wszyscy doświadczyli takiej łaski, nie wszystkim zostało to objawione. Paweł staje jako świadek Jezusa, który jest Synem Bożym. Nie zawsze tak uważał, nie zawsze to uznawał, teraz o tym świadczy.

"Krótko wam napisałem" – stwierdza dziś w czytaniu św. Piotr. Krótko, ale bardzo konkretnie. Pouczenia pierwszego papieża wzywają nas do pokory. Jeśli będziemy próbowali skrzywdzić samych siebie lub innych, napotkamy sprzeciw ze strony Boga. Jeśli będziemy próbowali sami dźwigać swoje problemy, nie doświadczymy w pełni tego, jak Bogu na nas zależy. Krótko mówiąc, za wszelką cenę starajmy się trwać w Chrystusie.

Jezus prosi, abyśmy w Niego wierzyli, abyśmy nie bali się, ponieważ On się o nas troszczy. Zmartwychwstał i chce, aby ludzie byli z Nim w niebie. Przygotowuje dla każdego z nas miejsce, tylko musimy chcieć dotrzeć do tego apartamentu w niebie.

Co to znaczy, że Jezus jest drogą, prawdą i życiem? To znaczy, że jest jedynym sposobem, żeby dostać się do nieba. Jeśli naśladujemy Jezusa, to idziemy drogą do nieba. Jeśli myślimy o Jezusie, to odkrywamy prawdę o sobie, o Bogu i wszystkim, co nas otacza. Będąc blisko Jezusa, naprawdę żyjemy pięknym, prawdziwym życiem.

Pan Jezus, zanim wstąpił do nieba, przekazał Apostołom konkretne polecenie i wskazówki, co należy czynić, aby zostać zbawionym. I tak ruszyli oni w świat i szerzyli Jego słowo, przebaczali grzechy w imię Chrystusa, a nawet uzdrawiali. Następcami uczniów Jezusa są dziś kapłani oraz osoby duchowne – siostry oraz bracia zakonni.

Jakże mamy poznać Pana Jezusa, jeśli się z Nim nie spotykamy? Jakże mamy wierzyć i żyć w pokoju serca, jeśli nie budujemy swojej wiary, jeśli nie karmimy się Słowem i Ciałem Pańskim?

Czasu na działanie coraz mniej, bo każda sekunda przybliża nas do wieczności. Albo jesteś za Chrystusem i podążasz Jego drogą, w Jego światłości i prawdzie, choćby cały świat mówił, żeś szalony i niezmiernie błądzisz, albo zostajesz w mroku – gdzie ostatecznie czeka tylko płacz i zgrzytanie zębów… No cóż, dla mnie wybór jest oczywisty.

No jak? No jak ma się nie trwożyć serce nasze, jak śmierć przychodzi czasem tak z nagła, nieprzewidywalnie... Wierzymy w Boga, wierzymy w życie wieczne, ale mamy jeszcze tu na ziemi życie wśród naszych bliskich, rodziny, przyjaciół, którego nie chcemy oddać tak szybko.