Miłość i Jej Uczta

Jezus przygotowuje Apostołów na swoje odejście. Żegna się z nimi, dając ostatnie wskazówki, wyjaśniając to, co jeszcze pozostało niejasne. Jednego już chyba sam w tym momencie nie zmieni. Widzi, jak trudno nam, ludziom, wznieść się ponad ludzkie kalkulacje, oczekiwania i wyobrażenia. Widzi to na przykładzie swoich Apostołów, których przez trzy lata uczył nadprzyrodzonego patrzenia na życie i zaufania do Boga. Tyle razy mówił o kochającym i miłosiernym Ojcu, o królestwie nie z tego świata, o gromadzeniu skarbów na życie wieczne, które jest celem naszego życia. Jednak ma świadomość, że pomimo tak wielu wysiłków jeszcze to do Apostołów nie dociera, jeszcze tego wszystkiego nie zrozumieli. Wie, że będą się smucili, że uciekną, że zamkną się przerażeni Jego śmiercią i brakiem Jego obecności. Przecież dopiero dzień zesłania Ducha Świętego przemienił perspektywę ich patrzenia na życie i na otrzymaną misję.

Dziękuję Ci, Panie Jezu, że uczyniłeś tak, jak powiedziałeś: odszedłeś przez krzyż i powróciłeś przez zmartwychwstanie. To daje mi siłę na kolejne zwycięstwo nad trwogą o przyszłość, ale i zwycięstwo nad negatywnymi uczuciami przed każdą trudną, ciemną, nieprzyjemną sytuacją. Takie zdarzają się codziennie. Wiem jednak, że Ty już tam – w trudnej sytuacji – jesteś i dzięki Tobie jest możliwe wyjście, powrót, przejście dalej, bliżej Ojca.

Paweł po ukamienowaniu w Listrze poszedł z Barnabą do Derbe, gdzie spokojnie głosili Ewangelię, już bez sprzeciwu ze strony Żydów. Stamtąd wyruszył w drogę powrotną, odwiedzając wspólnoty chrześcijańskie, które wcześniej zakładał. Umacniał je w ten sposób w wierze. Ustanawiał im też starszych. Dokonywało się to „wśród modlitw i postów”, a potem polecano ich Panu. Charakterystyczne jest to, że ustanawiali ich Apostołowie, a dokonywali tego w czasie liturgii sprawowanej w danym Kościele.

Tak wzrastał Kościół Chrystusowy.

Natura światła jest niesamowita. Światło potrafi rozproszyć ciemność. Widzimy to wtedy, gdy rano otwieramy okna i promienie światła rozpraszają mroki pokoju po ciemnej nocy. Ciemność nie ma takiej natury. Jest słabsza. Czy widzieliście promienie ciemności wpadające w rozświetloną przestrzeń? Chodzić w świetle to być z Chrystusem. Kiedy zdarzy Ci się chodzić w ciemności, idź do Światła, do Chrystusa, który „jest Rzecznikiem wobec Ojca”. Potrafi przezwyciężyć Twoją ciemność.

Pan Jezus mówi do nas dziś o swoim odejściu. Czym jest to odejście? To nie takie zwyczajne „pójście sobie”. Pan Jezus mówi o pójściu do swojego Ojca, do miejsca, gdzie wszyscy kiedyś pójdziemy. Budujące jest to, że pomimo wstąpienia do nieba Pan Jezus jest wciąż z nami. Nie chodzi po ziemi teraz tak jak my, ale jest duchem. Wielka to tajemnica, ale przecież my wszyscy tajemnice lubimy.

Pan Jezus wychwala ludzi prostych i pokornego serca, takich, którzy są jak dzieci: ufni, niepolegający zupełnie na sobie i własnym rozumie, lecz oddający całe swoje życie w ręce rodziców. To przed nimi objawi rzeczy wielkie. Obiecuje, że wszystkich utrudzonych pokrzepi, tzn. zaopiekuje się nimi i pocieszy. Pan Jezus ukazuje siebie jako „pokornego i cichego serca” – zniża się do słabych, byśmy nie mieli żadnych oporów, by się do Niego zbliżyć i Mu zaufać. 

Bądź jak dziecko, które ufa i kocha…