Misyjna działalność św. Pawła

Środa, 4 Niedziela Wielkanocna, rok I, Dz 12,24-13,5a

Słowo Pańskie rozszerzało się i rosło. Barnaba i Szaweł, wypełniwszy swoje zadania, powrócili z Jerozolimy zabierając ze sobą Jana, zwanego Markiem. W Antiochii, w tamtejszym Kościele, byli prorokami i nauczycielami: Barnaba i Szymon zwany Niger, Lucjusz Cyrenejczyk i Manaen, który wychowywał się razem z Herodem tetrarchą, i Szaweł. Gdy odprawiali publiczne nabożeństwo i pościli, rzekł Duch Święty: „Wyznaczcie mi już Barnabę i Szawła do dzieła, do którego ich powołałem”. Wtedy po poście i modlitwie oraz po włożeniu na nich rąk, wyprawili ich. A oni wysłani przez Ducha Świętego zeszli do Seleucji, a stamtąd odpłynęli na Cypr. Gdy przybyli do Salaminy, głosili słowo Boże w synagogach żydowskich.

 

W Dziejach Apostolskich znajdujemy opis trzech wielkich wypraw misyjnych św. Pawła, a dzisiejszy fragment czytania dotyczy pierwszej z nich. W Antiochii Apostoł Narodów używa dwóch terminów, by zaznaczyć rolę, jaką niektórzy z członków gminy chrześcijańskiej odgrywali, do jakiej zostali powołani i jaką wykonywali – to „prorocy” i „nauczyciele”. Pięciu z nich zostaje wymienionych po imieniu, gdyż stanowili swego rodzaju elitę Kościoła w Antiochii.

Te dwa wyrażenia w Nowym Testamencie odnoszą się do swoistego specyficznego charyzmatu, którym niektórzy byli obdarzeni. Rolą proroka było mieć wizję i prowadzić wspólnotę do określonego rodzaju służby, do której wzywał ich Bóg. Prorok był pionierem we wprowadzaniu nowego rodzaju czy sposobu zaangażowania w głoszenie Ewangelii.

Rolą natomiast nauczyciela było instruowanie wierzących w sprawach moralności i doktryny w oparciu o pisma. On był tym, który przekazywał wiedzę o wierze i tradycji we wspólnocie Kościoła. W przypadku św. Pawła możemy mówić zarówno o roli proroczej, jak i nauczycielskiej, gdyż obydwa te charyzmaty są widoczne w jego działalności misyjnej.